ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

وقتى زمين خود را به چرخش در آورد و فرمان خود را ثابت كرد و روان ساخت، آدم را- عليه السلام - برگزيده اى از آفريدگانش اختيار كرد و او را نخستين آفريده خود قرار داد و در بهشت سكونت داد و خورش وى را در آنجا فراهم آورد و او را به آنچه از آن منع فرمود اشارت كرد و آگاه ساخت كه اگر به آن اقدام كند در معرض معصيت خدا قرار خواهد گرفت و خود را در پيشگاه او به خطر در خواهد انداخت اما آدم (ع) به كارى كه نهى فرموده بود به اراده و اختيار اقدام كرد خداى پس از توبه، او را به زمين فرود آورد تا زمين خود را به نسل او آبادان سازد و به سبب او حجت خداى را بر بندگانش برپاى دارد. پس از آنكه جان او را گرفت جهان را از وجود پيمبران خالى نگذاشت و حجتش را با فرستادن انبياء ارائه داد و ميان بندگان با معرفت خود پيوند داد بلكه خدا پيمانش را با آنان به زبان پيمبران برگزيده خود ادامه داد با زبان پيمبران برگزيده خود و حاملان ودايع رسالت خويش از قرنى به قرنى با آن حجتها پيمان بست و آن را ادامه داد تا حجت او و بهانه ها و بيم دادن ها به آخر رسانيد تا كسى را بهانه و عذرى باقى نماند و اينهمه را بوسيله محمد (ص) ابلاغ كرد. روزى را مق
در فرمود و زياد و كم كرد و به تنگى و فراخى تقسيم فرمود و در آن عدل به كار بست تا آن را كه درباره كسى كه آسان روزى قسمت او كرد و دشوار، بيازمايد و شكيبايى و سپاسگويى توانگر و درويش روزى را امتحان كند. آنگاه به فراخى روزى شدايد تهيدستى را قرين ساخت و به سلامت آن آفتهاى فرا رسنده را به گشادگيهاى فرحناكى شان اندوه و غم و هلاك را همپا كرد. و مدتهاى عمر را آفريد پس آنها را دراز كرد و كوتاه ساخت و جلو و عقب انداخت و رشته هاى آن را به مرگ پيوست و مرگ را كشنده ريسمانهاى بلند عمر دراز قرار داد و برنده رشته هاى محكم تافته عمر.

داناى راز به ضميرهاى پنهان كنندگان و به آهسته گفتن، و گفتگوهاى سرى و خاطره هايى كه بر دل مى گذرد و آنچه كه برهان شرعى و عقلى آن را تصديق مى كند و به آن عمل مى نمايد و دزدانه نگريستن پلكهاى چشم كه دل به آن گواهى مى دهد و آنچه در پس پرده هاى دل و در ژرفناى آن پنهان است و در اعماق قلوب و آنچه سوراخهاى گوش به نهان مى شنود و دانا به اقامتگاه تابستانى مورچگان و منزلگاه زمستانى گزندگان و به صداى ناله زنان اندوه زده و او اهايى پنهانتر از صداى گام برداشتن بر روى زمين، و به محلى كه ميوه مى رويد از غلافهاى رگ و ريشه درختان و پناهگاه وحوش در غار كوهساران و رودبارهاى آن و نهانگاه پشگان ميان يا بين بدنه ساقه درختان و پوست آن و دستگاه برگها از شاخه ها و از فرودگاه نطفه هاى آميخته و محل فرود آمدن نطفه هاى آميخته از پشت نرينه ها و بهم برآمدن ابرها و بهم پيوستن آنها و ريزش دانه هاى باران از ابرهاى پرآب بهم برنشسته و آنچه گردبادهايى را كه ابرها را مى راند با سيلهاى خود محو مى سازد و آنچه حشرات را در تل ريگزارها فرو مى برد از فرو رفتن حشرات در تل ريگزارها و از قرارگاه بالداران در بلندترين جاى قله هاى كوه، و دا
نا به باز گردانيدن مرغان سخنگو در تيرگى آشيانها و آنچه صدفها در كاسه خود جمع آورى كرده اند و آنچه امواج دريا دايگى آنها را بر عهده گرفته و آنچه تاريكى شب آن را پوشانيده و پرده بر آن افكنده، يا نورافشان روز بر آن تابيده و آنچه طبقهاى ظلمت و پاره هاى طبقات نور در پى آن در مى آيد و از نشانه هر گام و دريافتن هر جنبش كه از پاسخ گفتن هر كلمه و به جنبش در آمدن هر لب و از قرارگاه هر روان در مشيمه و از سنگينى هر ذره و از همهمه هاى هر نفس كه همت حركت به سوى مقصود و مطلوب دارد و هر چه از ميوه درخت كه در زمين است يا فرو افتادن هر برگ از آن، يا قرارگاه هر نطفه يا آنجا كه در زهدان خون تازه جمع مى گردد و خون بسته قرار مى گيرد و رحمها كه نطفه هاى آميخته به خون كه از پشت پدران خارج مى گردد در آنجا مستقر مى شود به وجود آمدن آفريده اى و تبارى در هيچيك ذات بيچون را زحمتى نيست و در حفظ كردن آنچه از آفريدگانش كه آنها را نو آفريده است عارضه اى بر او عارض نمى گردد و در روان كردن فرمان در كارها و تدبير آفريدگان ملامت و سستى بر او چيره نمى شود بلكه علم او در آنجا جارى مى گردد و شمارش آنها را به شمار مى آورد و عدل او به آنجا فرا
مى رسد و فضل او گناهشان را مى پوشاند با وجود تقصير و كوتاهى كردن آنها از كنه چيزى كه او سبحانه و تعالى از بندگى سزاوار آنست. دعا بار خدايا تويى سزاوار وصف جميل و تويى كه عدد كمالات و فعلياتت بى پايان است. اگر به تو آرزومنديم پس تو بهترين آرزويى و اگر به تو اميد بسته ايم تو بزرگتر اميدى بار الها همانا كه زبان مرا چنان گسترانيده اى كه با آن جز ترا نستايم و جز تو هيچكس را ثنا نگويم، و زبان به معادن نوميدى و مواضع گمان متوجه نسازم و زبان مرا از مدح آدميان و از ثناى آفريدگان و پروردگان خود باز داشته اى.

بار خدايا هر ثناگوى را بر كسى كه ثناى او گفت پاداشى است يا عطا كردن مزد نيكويى، و همانا كه من از تو اميد مى دارم كه مرا به ذخيره هاى رحمت و گنجينه هاى آمرزش خود راهنما باشى . بار خدايا اينگونه ثنا گفتن مرتبه كسى است كه تو را به يگانگى كه مر تو را خاص است منفرد دانست و جز تو را شايسته اين ستايشها و نيايشها نديد، و مرا به تو نيازى است كه جز فضل و احسان تو مسكنت آن نياز را جبران نمى كند و جز احسان و بخشش تو تهيدستى آن نياز را بر نمى تابد. پس در اين مقام خشنودى خود را بر ما عطا كن و ما را از آن بى نياز فرماى كه دست جز به سوى تو دراز كنيم. انك على كل شى ء قدير (همانا كه تو بر همه كار توانايى)