اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان - نسخه متنی

مصطفی عباسی مقدم

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

ب) مداومت در تبليغ

بر اساس شواهد تاريخى و قرآنى، قوم نوح بر بت‏پرستى و استكبار خود پافشارى بسيار مى‏كردند و
دربرابر دعوت الهى بدون هيچ منطق سليم و استدلال قومى مى‏ايستادند. نوح نيز كه مأموريت ابلاغ كامل
رسالت خود را داشت، هرگز تحت تأثير اين لجاجت ها قرار نگرفت و به طور مداوم آنها را به خدا و
ارزش‏هاى الهى مى‏خواند:

او گاه به سراغ مردم در خانه‏هايشان مى‏رفت و يا در كوچه و بازار، به طور خصوصى و با حوصله و لحن
محبت آميزى تبليغ مى‏كرد، و گاه در مجالس عمومى كه به منظورهايى مثل جشن و عزا تشكيل شده بود مى‏آمد
و با صداى بلند و آشكار، فرمان خدا را بر آنها مى‏خواند، اما هميشه با عكس العمل نامطلوب و توهين و
استهزا و گاه ضرب و جرح روبه‏رو مى‏شد، ولى با اين حال، هرگز دست از كار خود بر نداشت.(13)

نگاهى به آيات نازل شده درباره دعوت نوح به‏ويژه در سوره‏هاى اعراف، هود و نوح به‏خوبى استمرار و
مداومت نوح را در تلاش تبليغى نشان مى‏دهد. با عنايت به اين كه 950 سال زندگى و دعوت پر فراز و نشيب نوح
در قالب 28 آيه در سوره نوح، 16 آيه در سوره شعراء، 24 آيه از سوره هود و 6 آيه از سوره اعراف - در هر سوره
به طور مستقل - آمده است، مسلماً حاوى مراحل مختلف و سير طولانى است و بايستى ترتيب وقايع و مراحل را
بسيار كندتر از ترتيب آيات دانست. به عنوان نمونه در سوره نوح، سير مداوم و دراز مدت دعوت نوح را در
مفهوم آيات مشاهده مى‏كنيم؛

قالَ رَبِّ إِنِّى دَعَوْتُ قَوْمِى لَيْلاً وَنَهاراً * فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعائِى إِلّا فِراراً
* وَإِنِّى كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِى آذانِهِمْ
وَاسْتَغْشَوْا ثِيابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْباراً * ثُمَّ
إِنِّى‏دَعَوْتُهُمْ جِهاراً ثُمَّ إِنِّى أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْراراً
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفّاراً.(14)

وَقالَ نُوحٌ رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الأَرْضِ مِنَ الكافِرِينَ دَيّاراً.(15)

نوح گفت: پرورگارا، من قوم خود را شب و روز دعوت كردم، و دعوت من جز بر گريزشان نيفزود. و من هر بار كه
آنان را دعوت كردم تا ايشان را بيامرزى، انگشتانشان را در گوش‏هايشان كردند و رداى خويشتن بر سر
كشيدند و اصرار ورزيدند و هر چه بيشتر بر كبر خود افزودند.

سپس من آنها را آشكارا دعوت كردم. باز من به
آنان اعلام نمودم و در خلوت و پوشيده نيز به ايشان گفتم. و گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او
همواره آمرزنده است...

و نوح گفت: پروردگارا، هيچ كس از كافران را بر روى زمين مگذار.

/ 429