لَكُمْ جَنّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهاراً؛(36)بر شما از آسمان، باران پى در پى فرستد. و شما را به اموال و پسران يارى كند و برايتان باغها قرار
دهد و نهرها برايتان پديد آورد.
نوح در اين جملات، از راه وعده دارايى و فرزندان بسيار و باغها و جويبارهاى پربركت، مخاطبان را
تشويق كرده است، چه، اينها نعمتهايى است كه خداوند به هر كه خواهد عطا كند.
ج) شفقت و دلسوزى در همه حال
نوح همواره در برخورد با مردم، دلسوزانه و خيرخواهانه در راه هدايت تلاش مىكرد و هرچند انذار وهشدار و آگاهى بخشى را محور دعوت قرار داده بود، اما هرگز لحن دلسوزانه آميخته با مهر ورزى و صميميت
را ترك نكرد، طورى كه در انذارهاى او نيز نوعى شفقت و محبت نهفته است؛ إِنِّى أَخافُ عَلَيْكُمْ
عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ. اين جمله، در عين حال كه حاوى خبر از وقوع قيامت و عذاب است با عبارت
در مورد مؤمنان مستضعف و پا برهنه، هرگز ايمان اين گروه مخلص را به گرايش اشراف خودخواه نمىفروشد و
قاطعانه درخواست آنان را مبنى بر طرد مؤمنان تهيدست رد مىكند:وَما أَنَا بِطارِدِ الْمُؤْمِنِين.(37)وَما أَنَا بِطارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ؛(38)من هرگز مؤمنان را از خود نمىدانم، آنان پرروردگارشان را ديدار خواهند كرد.