اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

ه) آزاد منشى در دعوت

تأكيد بر آزادى و اختيار انسان در پذيرش دعوت، از اصول اديان الهى است و خداوند به هيچ روى پذيرش
اجبارى هيچ دعوتى را شايسته نمى‏داند، و اگر چنين بود به امر تكوينى خدايى، ايمان همه انسان‏ها به
دين الهى به چشم بر هم زدنى امكان‏پذير و بلكه حتمى مى‏گشت.

در اين راستا، حتى پيامبران به
درخواست‏هاى اعجاز كه منجر به مجبور شدن مخاطبان و يا نابودى آنان مى‏شده، پاسخ مثبت نمى‏دادند،
چون در صورت جبر يا نابودى مخالف، كار تبليغ بى معنا مى‏گردد.

قالَ يا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلى‏ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّى وَآتانِى رَحْمَةً مِنْ
عِنْدِهِ فَعُمِّيَتْ عَلَيْكُمْ أَنُلْزِمُكُمُوها وَأَنْتُمْ لَها كارِهُونَ؛(51)

گفت: اى قوم من، بگوييد، اگر از طرف پروردگارم حجتى روشن داشته باشم و مرا از نزد خود رحمتى بخشيده
باشد كه بر شما پوشيده باشد، آيا ما بايد شما را درحالى كه بدان اكراه داريد، به آن وادار كنيم
؟

به اين ترتيب، به قوم خود خطاب مى‏كند كه وقتى مرا بر دليل روشن مى‏بينيد و نمى‏پذيريد، با شما چه
كنم، آيا شما را به قبول نبوت و اعتراف به ايمان وادار كنم، درحالى كه از آن كراهت داريد و حاضر به
تأمل و تفكر در آن و انتخاب آن نيستيد، ودرحالى كه طبق حكم خداوند (52)