2 . ذكرنعمتهاى الهى و عظمت خالق
هرچند دعوت صالح با معجزات و آيات شگفت پشتيبانى مىشد، اما اين مانع از آن نيست كه آثار عظمت وبدايع خلقت خداوند بر ايشان باز گو نشود و آنان را متذكر نسازد؛- وى پس از امر به عبادت خداى واحد مىگويد:هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الأَرضِ وَاسْتَعْمَرَكُمْ فِيها فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا
إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّى قَرِيبٌ مُجِيبٌ؛(9)او شما را از زمين پديد آورد و در آن شما را استقرار داد. پس از او آمرزش بخواهيد، آنگاه به درگاه او
توبه كنيد كه پروردگارم نزديك و اجابت كننده است.- گاهى به صراحت مردم را سفارش مىكند كه نعمتها و آفريدههاى خداوند را بهياد داشته باشند:وَاذكُرُوا إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفاءَ مِنْبَعْدِ عادٍ وَبَوَّأَكُمْ فِى الأَرضِ تَتَّخِذُونَ
مِنْ سُهُولِها قُصُوراً وَتَنْحِتُونَ الجِبالَ بُيُوتاً....؛(10)و به ياد آوريد هنگامى را كه شما را پس از قوم عاد جانشينان آنان گردانيد و در زمين به شما جاى مناسب
داد. در دشتهاى آن كاخهايى اختيار مىكرديد و از كوهها خانههايى زمستانى مىتراشيديد.... فَاذكُرُوا آلاءَ اللَّهِ وَلا تَعْثَوْا فِى الأَرضِ مُفْسِدِينَ.(11)... پس نعمتهاى خدا را به ياد آوريد و در زمين سر به فساد بر مداريد.- و گاهى ضمن انذار و هشدار به مخاطبان نسبت به نافرجامى راهى كه در پيش گرفتهاند، نعمتهاى موجود
را يادآور مىشود و خبر از زوال آنها مىدهد:أَتُتْرَكُونَ فِى ما ههُنا آمِنِينَ * فِى جَنّاتٍ وَعُيُونٍ * وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُها
هَضِيمٌ * وَتَنْحِتُونَ مِنَ الجِبالِ بُيُوتاً فارِهِينَ * فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ؛(12)