اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

قالُوا لَنْ نُؤْثِرَكَ عَلى‏ ما جاءَنا مِنَ البَيِّناتِ وَالَّذِى فَطَرَنا فَاقْضِ ما أَنْتَ
قاضٍ إِنَّما تَقْضِى هذِهِ الحَياةَ الدُّنْيا؛(11)

گفتند: ما هرگز تو را بر معجزاتى كه به سوى ما آمده و بر آن كس كه ما را پديدآورده است، ترجيح نخواهيم
داد؛ پس هر حكمى مى‏خواهى بكن كه تنها در اين زندگى دنياست كه تو حكم مى‏رانى.

دوم آن كه با مقايسه‏اى منطقى و مؤثر، به رحمت و نعمت الهى كه در اثر ايمان به خدا نصيبشان مى‏شود،
اشاره كردند و به همگان نشان دادند كه حاضرند آن همه تهديدها و سختى‏ها را به‏خاطر نيل به مغفرت و
رحمت الهى به جان بخرند؛

إِنّا آمَنّا بِرَبِّنا لِيَغْفِرَ لَنا خَطايانا وَما أَكْرَهْتَنا عَلَيْهِ مِنَ السِّحْرِ
وَاللَّهُ خَيْرٌ وَأَبْقى‏؛(12)

ما به پروردگارمان ايمان آورديم، تا گناهان ما و آن سحرى كه ما را بدان واداشتى بر ما ببخشايد، و خدا
بهتر و پاى‏دارتر است.

در اين آيه با استدلال به اين كه پروردگار، مى‏تواند گناهان و جادوگرى ايشان را بيامرزد، ايمان
خويش را مستدل مى‏كنند و بر اين اساس در پاسخ جمله
همچنين در پاسخ‏هاى خود اظهار داشتند كه تو در اوج و نهايت قدرت نيز تنها حاكم بر ما در اين جهانى و
اقتدار آن جهان، مطلقاً از آن پروردگار ماست؛

إِنَّما تَقْضِى هذِهِ الحَياةَ الدُّنْيا؛(13)

تنها در اين زندگى دنياست كه تو حكم مى‏رانى.