اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

و اگر در آنچه بر بنده خود نازل كرده‏ايم شك داريد، پس - اگر راست مى‏گوييد - سوره‏اى مانند آن
بياوريد.
لحن آيه فوق، بيانگر اطمينان و اعتماد گوينده به پشتوانه‏اى قوى و لايزال است.

همچنين در پاسخ به
تهمت‏ها و حمله‏هاى تبليغاتى و جنگ روانى دشمن، اين شيوه توسط پيامبر اتخاذ مى‏شود:

قُلْ إِنَّما أَعِظُكُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنى‏ وَفُرادى‏ ثُمَّ
تَتَفَكَّرُوا ما بِصاحِبِكُمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلّا نَذِيرٌ لَكُمْ بَيْنَ يَدَىْ
عَذابٍ شَدِيدٍ؛(31)

بگو من به شما يك اندرز مى‏دهم كه؛ دو بدو و به تنهايى براى خدا بپاخيزيد، سپس بينديشيد كه رفيق شما
هيچ گونه ديوانگى ندارد. او شما را از عذاب سختى كه در پيش است جز هشدار دهنده‏اى نيست.

يكى از نويسندگان در اين زمينه مى‏نويسد:

دربرابر تهمت‏هاى سحر، جنون و غيره، قرآن نمى‏گويد كه داعيه (مبلّغ) با شيوه خطابى و با حرارت به
دفع تهمت‏ها و نفى دروغ‏ها بپردازد، يا با ادله و براهين خلاف آن را اثبات‏كند، چرا كه شايعه جنون
يا تهمت‏هاى ديگر در ميان مردمى گسترش يافته كه احساسات تحريك شده‏شان نه با غوغا و نه با برهان
آرام مى‏يابد، بلكه مبلّغ با تكيه بر ارشادات قرآن هيچ وقعى به تهمت‏ها نمى‏نهد و خودرا منتقد
ديدگاه‏هاى مخالفان قلمداد نمى‏كند، بلكه تنها مخاطبان را به بررسى بى‏طرفانه جريان و تفكر منطقى
در جوى سالم و آرام فرا مى‏خواند؛ درست شبيه متهمى كه چون به برائت و بى گناهى خويش اطمينان كامل
دارد با فرياد در صدد تبرئه خويش برنمى‏آيد، بلكه محكمه و شاهدان را به مطالعه اسناد و مدارك دعوت
مى‏نمايد. نتيجه اين شيوه آن خواهد بود كه مخاطبان از گمراهى به درآيند و همچنين به طور غير مستقيم،
قوت انديشه و پيام تبليغى مبلّغ بروز خواهد يافت.(32)