اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

جوانان و افراد ضعيف و تهيدست با توجه به نداشتن تعلق دنيوى و غرور طبقاتى، زودتر از ديگران، طعم
حقيقى دين را مى‏چشند و مى‏پذيرند و ديگران در مراحل بعد. طبق روايت ابن سعد در الطبقات الكبرى و
ديگر سيره نويسان، ايمان آوردگان نخستين، بيشتر از ضعفا و جوانان بودند.(56)

نيز در انساب الاشراف
روايتى است كه به موجب آن، بزرگان قريش چندين‏بار از حضرت رسول(ص) به ابو طالب شكايت بردند ودر دفعه
آخر گفتند، اى ابوطالب، ما چندين بار پيش تو آمديم تا درباره پسر برادرت با تو سخن بگوييم كه دست از
ما باز دارد و پدران و خدايان ما را به بدى ياد نكند و فرزندان، جوانان، بردگان و كنيزكان ما را ازراه
نبرد.(57)

اين موضوع، صرف نظر از بيان آمادگى بيشتر اين افراد براى پذيرش دعوت و ترك سنت‏هاى جاهلى، نشان
مى‏دهد كه پيامبر، اهتمام و تلاش بيشترى براى هدايت ايشان مصروف داشته است. همين ضعيفان و ضعيف
داشتگان و جوانان بى نام و نشان، در مراحل بعد از بزرگان اسلام و منشأ تحولات سرنوشت‏سازى شده‏اند؛
برخى از آنان عبارتند از:

عمارياسر، صهيب بن سنان، بلال بن رباح، خباب بن الارتّ، عامربن فهيرة و ابو
فكيهة.

5 . اعزام مبلّغ به شهرها و قبايل

از ديگر شيوه‏هاى تبليغ اعجاب انگيز پيامبر، گسيل داشتن افرادى نخبه و با فضيلت از مسلمانان به سوى
مجموعه‏هاى انسانى دور و نزديك بود. اين فرستادگان، گاهى حامل پيام دعوت اسلام و ايمان به رسالت
بودند و زمانى مأمور ارشاد و تعليم اقوام و گروه‏هايى كه قبلاً به جرگه مسلمانان پيوسته بودند. اين
نوع مأموريت‏ها، بيش از هر چيز، پويايى و تحرك دستگاه تبليغى رسول اكرم را نشان مى‏داد.

اين اعزام‏ها، گهگاه نيز به درخواست و پيشنهاد افراد يا قبايل صورت مى‏گرفت؛ مانند اعزام معاذبن
جبل به حمير، كه پيامبر هنگام فرستادن او سفارش‏هاى مفيد و ارزشمندى در جهت تبليغ بهتر بيان فرمود.