اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

2 . انذار و هشدار به مشركان

مبلّغان الهى همواره بيم دادن و آگاهاندن مخاطبان نسبت به عاقبت و فرجام بد بى‏ايمانى را در دستور
كار دعوت خويش داشته‏اند، به‏طورى كه گاهى خود را تنها باعنوان نذير يا منذر معرفى مى‏كنند (ان أنا
إلّا نذير مبين).

در انذار، عنصر آگاهى و هشدار نقش اصلى را دارد چراكه تخويف و ترساندن صرف نه در شأن
انبيا و نه‏به‏تنهايى مفيد فايدتى است، بلكه آنان بيان‏كننده وعده و وعيدهاى غير قابل تغييرى
مى‏باشند كه تحقق خواهد يافت و اين آگاهى مى‏تواند باعث نگرانى، خوف از سرانجام كار و در نتيجه
ايمان به پيامبر شود.

نمونه‏هايى از انذار به عذاب اخروى و دنيوى را يادآورى مى‏كنيم:

- در بيان عذاب اخروى:

إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الجَنَّةَ وَمَأْواهُ
النّارُ؛(88)

هركس به‏خدا شرك آورد، قطعاً خدا بهشت را بر او حرام ساخته و جايگاهش آتش است.

قُلْ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الكَذِبَ لا يُفْلِحُونَ؛(89)

بگو: در حقيقت كسانى كه بر خدا دروغ مى‏بندند، رستگار نمى‏شوند.

- در بيان عذاب دنيوى:

قُلْ هُوَ القادِرُ عَلى‏ أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذاباً مِنْ فَوْقِكُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ
أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعاً؛(90)

بگو: او تواناست كه از بالاى سرتان يا از زير پاهايتان عذابى بر شما بفرستد، ياشما را گروه گروه به هم
اندازد .

[دچار تفرقه سازد].