اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

همچنين از على(ع) روايت شده است:

رسول‏خدا(ص)، هر گاه كسى را افسرده مى‏ديد با خوشرويى و مزاح او را شادمان مى‏ساخت و مى‏فرمود: (42)

باز در سخنان امير مؤمنان است كه فرمود:
و كان ألْينَهم عَريكةً و أكرمَهُم عِشرةً؛(43)

او نرمخوترين و در معاشرت بزرگوارترين مردم بود.

سرانجام، نتيجه آن بود كه (44)
پذيرفتن دعوت هاى مهمانى كه از سوى اصحاب به آن حضرت پيشنهاد مى‏گرديد و حضور بى‏تكلّف او در آن
ضيافت‏ها از مصاديق سعى آن حضرت در افزايش و تعميق ارتباط ايمانى در جامعه به منظور ارايه
هدايت‏هاى فكرى و اخلاقى به مردم است.

چنان كه از انس‏بن‏مالك نقل شده است:

كان رسول الله(ص) يَعود المريضَ و يتبع الجنازةَ و يُجيب دعوةَ المملوك؛

(عادت پيغمبر چنين بود كه) مريض را عيادت مى‏كرد و جنازه را مشايعت مى‏نمود و دعوت برده را اجابت
مى‏كرد.(45)

در روايت :
و كانَ رسولُ اللهِ(ص) ... يُؤَلِّفُهم و لا يُنَفِّرُهم؛

رسول‏خدا با مردم انس مى‏گرفت و آنان را از خود دور نمى‏ساخت.(46)

و طبق بيان زير بر اين روش تأكيد فراوان داشت:

المؤمنُ مألفةٌ و لا خيرَ فيمن لا يَألَف و لا يُؤلَف .

(مؤمن، الفت گير است و كسى كه الفت نگيرد و كسى
نيز با او مأنوس نشود، خيرى ندارد.)؛(47)

چرا كه هر مؤمن مأمور ترويج ايمان است و اين مهم نيازمند الفت
و انس با انسان‏هاست.