سليم از ابن عباس نقل مى كند: در ذى غار بر على (ع ) وارد شدم . صحيفه اى برايم بيرون آورد و گفت : پسر عباس ! اين صحيفه اى است كه رسول خدا(ص ) بر من املا فرمود و من ، به خط خودم نوشتم .گفتم : يا اميرالمؤ منين (ع )! آن را برايم بخوان .على (ع ) آن را برايم خواند. همه حوادث پس از رسول خدا(ص ) تا شهادت حسين (ع )، و اين كه چگونه كشته مى شود، چه كسى او را مى كشد و چه كسانى با او به شهادت مى رسند، همه و همه در آن آمده بود. على (ع ) سخت گريست و مرا به گريه انداخت . از جلمه مطالبى كه خواند. اين بود: چگونه فاطمه (س ) به شهادت مى رسد، و چگونه حسن (ع ) شهيد مى شود، و چگونه امت با او مكر مى ورزد...(290) روايت شده كه على (ع ) به هنگام دفن زهرا(س ) خطاب به رسول خدا(ص ) گفت :*((*. دخترت به تو خبر خواهد داد كه چگونه امتت جمع شدند، و بر او ستم ورزيدند. از او بپرس چنان كه شايد و خبرگير از آنچه بايد، چه اندوه هايى كه در سينه اش نهفته است ، و او راهى براى بيان آن نيافته است ...*))*
243 - محبت ام البنين به فرزندان زهرا(س )
وقتى ام البنين به خانه على (ع ) آمد فرزندان رسول خدا از عطوفت و مهربانى و معرفت و كمال آن بانو گويا مادر خود را مى ديدند و رنج فقدان مادر را كمتر احساس مى كردند، تاريخ جز اين بانوى پاك را ياد ندارد كه فرزندان هووى خود را بر فرزندان خودش مقدم بدارد. ام البنين محبت به فرزندان فاطمه (ع ) را براى خود فريضه دينى مى شمرد و با درك عظمت شان به خدمت آنها براى هميشه دريغ نداشت و به آيه كريمه قرآن عمل مى نمود.(291) ام البنين در خانه مولا آمد، حسنين (ع ) هر دو مريض و در بستر افتاده بودند. اما عروس تازه ابوطالب (ع ) به محض آن كه وارد خانه شد، خود را به بالين آن دو عزيز رسانيد و همچون مادرى مهربان به دل جويى و پرستارى آنان پرداخت (292) چنانكه گفته شد آن بانوى با وفا به مولا پيشنهاد داد كه به جاى فاطمه كه اسم اصلى او بود، ايشان را ام البنين صدا بزنند، تا اين كه حسنين از ذكر نام اصلى كه فاطمه باشد به ياد مادرشان فاطمه زهرا(س ) نيافتاده و در نتيجه خاطرات گذشته به ذهن مباركشان نيايد تا رنج بى مادرى آنها را آزار ندهد.(293)
244 - - شكيبايى و صبر على (ع ) بر شهادت زهرا(س )
شهادت جانگداز حضرت زهرا(س ) و حوادث تلخ و شرايط سخت بعد از رحلت رسول خدا(ص )، براى على (ع ) بسيار جانفرسا و دشوار بود. هيچ چيزى نمى توانست اميرمؤ منان على (ع ) را در برابر آن حفظ كند جز صبر و استقامت . او در پرتو صبر و استقامت به زندگى خود ادامه داد و فرمود:فرايت ان الصبر على هاتا احجى ، فصبرت و فى العين قذى و فى الحلق شجا سرانجام ديدم صبر و شكيبايى به عقل و خرد نزديكتر است از آن رو صبر كردم با اينكه (بر اثر فشار حوادث تلخ ) همچون كسى بودم كه خاشاك چشمش را پر كرده و استخوان ، راه گلويش را گرفته است .(294) نيز فرمود:و صبرت من كظم الغيظ على امر من العلقم ، و الم للقلب من و خز الشفار:و با فرو خوردن خشم ، رد امرى كه از خنظل تلخ تر و از تيزى دم شمشير براى قلب دردناك تر بود، صبر نمودم .(295)
لطفا منتظر باشید ...
