اين قاعده، با دادن حق مقابله به مثل به متجاوزٌ عليه، رعبى در دل متجاوز ايجاد مى كند و او را وامى دارد تا بيشتر در اطرف كار خود بينديشد و به آسانى دست خود را به تجاوز نيالايد؛ زيرا با توجه به اين قاعده، عمل او در سطح بين المللى محكوم و حق مقابله به مثل به ملت مورد تجاوز داده مى شود و با يك بحران عمومى در سطح جهان مواجه خواهد شد.قاعده مقابله به مثل، با برداشتن حرمت از طرف متجاوز و تهديد امنيت او، انگيزه تجاوز را در ملت هايى كه استعداد تجاوز دارند، نابود يا ضعيف مى كند. اين ملت ها اگر احساس كنند كه تجاوز به ديگران مشكل عمده اى برايشان به وجود نمى آورد آسان تر دست به تجاوز مى زنند؛ ولى با وجود اين قاعده، هر چند كه ضعف اخلاقى هم داشته باشند، ترس كه يك عامل نيرومند روانى و بازدارنده است در حد قابل توجهى از تجاوز پيش گيرى خواهد كرد.بديهى است آنچه نقش پيشگيرى از تجاوز دارد تهديد به مقابله به مثل است نه عمل و اجراى آن؛ زيرا اجراى مقابله به مثل بعد از تجاوز امكان دارد. بنابراين نمى تواند از آن پيشگيرى كند. البته، اجراى مقابله به مثل در بعضى موارد با تأكيد بر تهديد موجود در اين قاعده مى تواند نسبت به موارد ديگر نقش پيشگيرى قوى ترى داشته باشد. بنابراين تهديد به مقابله به مثل، از وقوع تجاوز و به تبع آن، از اجراى مقابله به مثل و تجاوز عكس العملى پيشگيرى خواهد كرد.از اين رو نقش تهديد كنندگى قاعده مقابله به مثل كه جنبه پيشگيرى دارد، وسيع ترين و عميق ترين نقش آن خواهد بود و نقش آن، چنان وسيع است كه امنيت و حيات مادى و معنوى هر دو طرف، تحت تأثير اين تهديد حفظ مى شود؛ زيرا ترس در بين جوامع انسانى يك عامل فطرى نيرومند است. البته براى جلوگيرى از هر تجاوز، ترسى متناسب با آن مى تواند كارساز و مفيد باشد.
لطفا منتظر باشید ...
