قاعده مقابله به مثل در حقوق بین الملل از دید اسلام نسخه متنی

ثانياً؛ عتاب به پيغمبر(ص) نبوده؛ بلكه به عده اى از مسلمانان بوده است كه پيش از معلوم شدن سرنوشت جنگ، به طور غير رسمى، به گرفتن اسير سرگرم شده اند و خداوند با نزول اين آيه بر پيامبر(ص) مى خواهد نادرستى اين كار را به آنان گوش زد كند. با كمى دقت در صدر آيه اين حقيقت روشن مى شود كه در جمله اول مى گويد: هيچ پيامبرى حق ندارد اسير بگيرد مگر آن كه دشمن را زمين گير كند و بر اوضاع جبهه، مسلط شود و سپس در جمله دوم به كسانى كه به طور غير رسمى سرگرم گرفتن اسير شده اند به وسيله پيامبر خطاب مى كند كه شما به دنبال مادّيّات و نعمت هاى دنيا هستيد؛ در حالى كه خداوند آخرت را مى خواهد. واضح است كه وقتى هنوز جنگ ادامه دارد و دشمن شكست نخورده است، هرچند كه بعضى از جنگ جويان مسلمان به صورت غير رسمى به گرفتن اسيرهايى مبادرت ورزند؛ ولى به طور قطعى فرمانده؛ يعنى شخص پيامبر و فرماندهان رده دوم و سوم تا پيش ازاتمام درگيرى، دشمن را رها نمى كنند و سرگرم گرفتن اسير و جمع آورى غنايم نمى شوند.

بنابراين عتاب براى گرفتن فديه نبوده؛ بلكه براى اين بوده كه كسانى به طور غير رسمى در حين درگيرى، به گرفتن اسير سرگرم شدند از سوى ديگر عتاب، متوجه شخص پيامبر و كسانى كه سرگرم جنگ بوده اند نيست؛ بلكه متوجه آن عده اى است كه غير رسمى اين كار را كرده اند و بايد به آنان تذكر داده مى شد كه هيچ پيامبرى تا كار دشمن را يك سره نكرده نبايد خود يا پيروانش به كار ديگرى جز جنگ با دشمن بپردازند و از دشمن غافل شوند.