[ در شرح احوال ابا عبداللّه حضرت امام حسين عليه السلام است] - روح و ریحان جلد 2

[ در شرح احوال ابا عبداللّه حضرت امام حسين عليه السلام است]

و امام حضرت امام حسين عليه السلام فرزند فرخنده شاه ولايت عليه السلام و امام سوم شيعيان است ،

و كنيه آن بزرگوار ابو عبداللّه ، و لقب مباركش التابع لمرضات اللّه و الدليل على ذات اللّه است ، و القاب ديگر هم دارد ، و اسم شريف آن مظلوم شهيد حسين استبه نام شبير يادرختى كه در بهشت است .

و از القاب خاصه آن جناب « ثار اللّه » است كه در زيارات زائرين مى خوانند ، و احدىاز شهداء برّ و بحر بدين لقب مفتخر نشد .

و چون اين بنده شرمنده از كلاب عاويه خدّام آستان سيّد مظلومان خود را مى داند دراين مقام مناسب آن است قدرى ابسط و اطول از سائرين ائمه دين قدس سرهما اطاله لسان كندو معنى « ثار اللّه » را توضيح و تبيين نمايد .

دم الهى

در معنى «ثار اللّه » وفقرات مفيده ديگر

بدان مرحوم مجلسى طاب ثراه در كتاب« مزار »در فقره زيارت« إنّك ثارُ اللّه فِىالأرضِ مِنَ الدَّمِ الّذى لا يدرك ثاره مِنَ الأرض الاّ باوليائك »فرموده است : ثائر به همزه خوناست ، و معنى ديگر آن طلب خون كردن ، و در كتب لغويين مهموزاً مضبوط است .

اما در نُسَخ زيارات بدون همزه خوانده مى شود ، و مى گويند : ثار مخفف ثائر است ،و در اصل ( ثأر ) بوده است .

پس معنى اين فقره آن است كه : تو اى فرزند پيغمبر ! خون خدائى يا آن كه خون خواهتو خداست يا آن كه در رجعت به امر خدا خون خودت را مى خواهى .