در حكايت فضل بن يحيى برمكى و ابو الهول شاعر - روح و ریحان جلد 2

پس از داعى گفتن است كه «هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنجِيكُم مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ »، و بر آحاداين امّت استماع نمودن و عمل كردن است و بر خداست هر بنده اى كه گامى به سويشبردارد او را به خودش وا نگذارد و« نَحْنُ نَحكُمُ بالظّاهِر وَاللّه ُ يَتَولّى السَّرائِرَ ».و افسوس و حسرت بايد خورد از وضع و طرز ابناء اين زمان كه اگر در مجلسى ذكرىاز قرآن و احاديث خاتم پيغمبران صلي الله عليه و آله وائمّه انام قدس سرهما شود ، طباع از شنيدن آنها كمالانزجار دارد ، اما اگر ذكرى از شرك و كفر و آداب سياساتِ شيطانيّه نفسانيّه شود ايشان را بانهايت ميل و رغبت مستمع و متوجّه مى شوند .

در حكايت فضل بن يحيى برمكى و ابو الهول شاعر

همانا حكايت دو بيت ابوالهول شاعر است كه در نهروان فضل بن يحيى بن خالدبرمكى محضرى از شعراء آراست ، پس در ابتداء توجّه به ابوالهول شاعر كرده گفت :مدائح تو را نمى شنوم مگر آنكه بخوانى اشعارى كه در هجاء ما گفته اى هر قدر استعفاءكرد فائده نبخشيد ، پس اين دو بيت خواند و وى را تحسين كردند :اِذا ذُكِرَ الشِّركُ فى مَجلِسٍاَضآءَتْ وُجُوهُ بَنى بَرمَكِ

يعنى : وقتى كه در مجلسى ياد از دأب شرك مى شود اولاد برمك خوش وقت مى شوند ،اين فقره اشاره اى است به كفر و شرك قديم برامكه .وَاِن تُلِيتْ عِندَهُم سُورَةٌاَتَوْا بِالاَحاديثِ مِن مَزْدَكِ