روح و ریحان جلد 2

اضطرار است كه رطوبتى شايد در زواياى دهان پيدا شود و از آن تسكين عطش نمايد .و اين حالت در شخص روزه دار در هواى گرم نزديك افطار غالباً ديده شده است .

چهارم : در جگر مباركش اثر نمود وليكن اظهار نفرمود مگر زمانى كه مأيوس ازحيات خود گرديد ، آنگاه ندا كرد :« اُسْقُونى شَرْبَة مِنَ الماء فَقَدْ نَشَفَت كَبِدى مِنَ الظمأ ».و معنى اين حديث گذشت در احوال قاسم بن حسن عليه السلام .

پس بدان در تمام آب هاى دنيا آن بزرگوار را حقّى است معلوم ، هر وقت دوستانشببينند ياد از تشنگى وى كنند و چون بياشامند حقّ ثابت آن مظلوم را از چشمه چشمجارى نمايند كه امام عليه السلام فرمود :« إنّى ما شربتُ ماءً بارداً الاّ وَذَكَرْتُ الحسينَ عليه السلام ».و در زيارت آن بزرگوار است :« يا صَريعَ الدّمعَة السّاكِبَة ».

و أيضاً فرمودند :« ما ذُكِرْتُ عِندَ مؤمنٍ ومؤمنة الاّ بَكى واغْتَمَّ لِمُصابى ».

پس جناب سيّد الشهداء عليه السلام از دوستانش خواسته است هر جرعه آبى كه مى آشامندحقّى كه در آن دارد از مجراى چشم جارى كنند و اگر نه بخل ورزيده اند و حلاوت محبتآن جناب را نيافته اند ، و جگر پاره پاره آن جناب را به قطره اشك خود سيراب نكرده اند ،و از اين جهت روايت شده است : « اشك چشم گريه كننده آن بزرگوار در بهشت به آبحيات ممزوج مى شود بر عذوبت وى مى افزايد و هر آن كس قطره اى از آن بياشامد ديگرتشنه نمى شود » .

نعم ما قيل :ما خِلت قَبلَك بَحراً ماتَ مِن ظَمَأٍكَلاّ ولا أسد تروِيهِ اجْمالُ