روح و ریحان جلد 2

اما مظلوميّت سيد مظلومان عليه السلام از زمان رحلت جدّ بزرگوارش با ناملايمات وارده ازابناء زمان بود تا زمان شهادت علاوه از آنها كه سائرين نداشتند اين گونه قتل و بلا بود كه برآن جناب رسيد ، پس هر آن كس را خداوند مظلوم خواهد بايد در نوع بشر منحصر باشدو جز وى كسى را مظلوم خواندن نشايد .

و بنا بر بعضى تفاسير اهل البيتذبح عظيم در آيه كريمه جناب سيد الشهداء عليه السلاماست كه فداء براى حضرت اسماعيل ذبيح اللّه شد ، و اگر قائلى گويد : حضرت اسماعيلذبح نگرديد و مقتول نگشت چگونه بدين لقب مفتخر گشت ؟ گويا براى تهيّؤ ذبح شدن درراه خدا به جهت ذبح عظيم كه ذبيح اللّه حقيقى است مجازاً افتخار يافت و بدين لقب ملقبگرديد ، و الاّ در هر عالمى اين لقب مانند « ثار اللّه » و « قتيل اللّه » مخصوص به حضرتخامس آل عبا عليه السلام بود ، و هر يك از انبياء كه مهيّا براى اين مقام شدند آن جناب خود رافداء نمود تا اختصاص مقام معلوم وى مرفوع نشود و به عهد قديم خويش در مِناى كربلاءوفا كند .

و آن چه در روز نخست خواست در يوم موعود كه عمل است تنيجز نمايد و در روزجزاء به مفاد :« انّ لك فى الجنة درجةً مغشاةً من نورِ اللّه لن تَنالَها إلاّ بالشَّهادة »، وعدهمعهوده خود را بخواهد .

پس خلاصه مضمون بلاغت مشحون «لَن تَنَالُوا اْلبِّرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ »، از روىحق و صدق از آن سيد معصوم مظلوم ، معلوم گرديد ، و اگر چنين كسى در هر يك از ازمنهسالفه به لقب ذبيح اللّه يا قتيل اللّه اختصاص داشته باشد استبعادى ندارد و اگر ذبح عظيمخوانده شود بنابر نصوص كثيره شايد و حزن حضرت ابراهيم خليل عليه السلام در نظر كردن بهنجوم و اطلاع به شهادت آن بزرگوار نيز برهانى ديگر است ، كما قال اللّه تعالى : «فَنَظَرَ نَظْرَةً