قرآن كريم در آيات بسيارى از دو پديده حيات و مرگ كه عجيب ترين پديده هاى عالم آفرينش است سخن به ميان آورده است از جمله اين كه:حيات و مرگ به دست خدا است(1) و او است كه جان مى دهد و جان مى گيرد(2). در منطق قرآن حيات مطلقاً فيضى است عالى و بالاتر از افق جسم محسوس اين فيض روى هر حساب و قانونى كه برسد از افقى عالى تر از جسم محسوس سرچشمه گرفته لذا تطورات حيات تطورات ايجاد تكوين خلق و تكميل است.(3) ييكى از مشخصات حيات كه در محدوده علوم تجربى نيست و نظريات تكاملى هرگز درباره آن سخن نگفته اند وجود روح در موجودات زنده است. هم چنان كه پيش از اين نيز وعده داديم در گفتارى مجزا نظريات دانشمندان فلاسفه و پزشكان قديم را درباره روح انسانى مورد بررسى قرار خواهيم داد و مشكل رابطه روح و بدن را در فلسفه يونان و فلسفه اسلامى و فلسفه غرب مطرح و تصوير صحيحى از نوع رابطه بين روح و بدن ارائه خواهيم كرد. از آيات و روايات استفاده مى شود كه حيات در انسان با نفخ روح آغاز و مرگ با جدا شدن روح از بدن واقع مى شود. قرآن كريم قانون عمومى مرگ را در آيات متعدد مورد بحث قرار داده است و مى فرمايد: كل نفس ذائقة الموت …; هر انسانى طعم مرگ را مى چشد.(4) مرگ از نظر قرآن كريم امرى وجودى و انتقال و عبور از جهانى به جهان ديگر است لذا در بسيارى از آيات قرآن از (مرگ) تعبير به (توّفى) شده كه به معنى بازگرفتن و دريافت روح از تن به وسيله فرشتگان است; روحى كه اساسى ترين بخش وجود انسان را تشكيل مى دهد و شخصيت واقعى انسان محسوب مى شود. خداوند سبحان مى فرمايد: اللّه يتوفى الانفس حين موتها والّتى لم تَمُتْ فى منامها فيمسك الّتى قضى عليها الموت ويرسل الاخرى الى اجلٍ مسمّى انّ فى ذلك لايات لقوم يتفكرون;(5) خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض مى كند و ارواحى را كه نمرده اند نيز به هنگام خواب مى گيرد سپس ارواح كسانى را كه فرمان مرگ آن ها را صادر كرده نگه مى دارد و ارواح ديگرى را (كه بايد زنده بمانند) باز مى گرداند تا سرآمد معينى در اين امر نشانه هاى روشنى است براى كسانى كه
لطفا منتظر باشید ...
