فلك چون كار سازيها نمايد به دهقانى چو گنجى داد خواهد اگر خار و خسك در ره نماند ببايد داغ دورى روزكى چند چو شيرين از بر خسرو جدا شد به پرسش پرسش از درگاه پرويز به آيين عروسى شوى جسته فرود آمد رقيبان را نشان داد چو ديدند آن شكرفان روى شيرين برسم خسروى بنواختندش همى گفتند خسرو بانكوئى بياورد آتشى چون صبح دلكش پس آنگه حال او ديدن گرفتند كه چونى وز كجائى و چه نامى پريرخ زان بتان پرهيز مي كرد كه شرح حال من لختى دراز است چو خسرو در شبستان آيد از راه وليك اين اسب را داريد بي رنج چو بر گفت اين سخن مهمان طنازفشاندند آب گل بر چهره ماه فشاندند آب گل بر چهره ماه
نخست از پرده بازيها نمايد نخست از رنج بردش ياد خواهد گل و شمشاد را قيمت كه داند پس از دورى خوش آيد مهر و پيوند ز نزديكى به دورى مبتلا شد به مشگوى مداين راند شبديز وز آيين عروسى روى شسته درون شد باغ را سرو روان داد گزيدند از حسد لبهاى زيرين ز خسرو هيچ وا نشناختندش به آتش خواستن رفته است گوئى وز آن آتش به دلها در زد آتش نشانش باز پرسيدن گرفتند چه اصلى و چه مرغى وز چه دامى دروغى چند را سر تيز مي كرد به حاضر گشتن خسرو نياز است شما را خود كند زين قصه آگاه كه هست اين اسب را قيمت بسى گنج نشاندند آن كنيزانش به صد نازببستند اسب را بر آخور شاه ببستند اسب را بر آخور شاه
لطفا منتظر باشید ...
