لطفا منتظر باشید ...
نيكلسون(خاورشناس معروف) :
بنى اميه،سركش و مستبد بودند،قوانين اسلامى راناديدهانگاشتند و مسلمين را خوار نمودند...و چون تاريخ را بررسى كنيم،گويد:دين بر ضد فرمانفرمايى تشريفاتى قيام كرد و حكومت دينى در مقابل امپراتورى ايستادگى
نمود.بنابر اين،تاريخ از روى انصاف حكم مى كند كه خون حسين «ع »به گردن بنى اميه است.سر پرسى سايكس(خاور شناس انگليسى) :حقيقتا آن شجاعت و دلاورى كه اين عده قليل از
خود بروز دادند،به درجه اى بوده است كه در تمام اين قرون متمادى هركسى كه آن را شنيد،
بى اختيار زبان به تحسين و آفرين گشود.اين يك مشت مردم دلير غيرتمند،مانند مدافعان
ترموپيل،نامى بلند غير قابل زوال براى خود تا ابدباقى گذاشتند.
تاملاس توندون(هندو،رئيس سابق كنگره ملى هندوستان)
:اين فداكاريهاى عالى ازقبيل شهادت امام حسين «ع »،سطح فكر بشريت را ارتقا بخشيده است و خاطره آن شايسته
است هميشه باقى بماند و يادآورى شود.
محمد زغلول پاشا(در مصر،در تكيه ايرانيان) :
حسين «ع »در اين كار،به واجب دينى وسياسى خود قيام كرده و اينگونه مجالس عزادارى،روحشهامت را در مردم پرورش مى دهد و مايه قوت اراده آنها در راه حق و حقيقت مى گردد.
عبد الرحمان شرقاوى(نويسنده مصرى) :
حسين «ع »،شهيد راه دين و آزادگى است.نه تنهاشيعه بايد به نام حسين ببالد،بلكه تمام آزاد مردان دنيا بايد به اين نام شريف افتخار كنند.
طه حسين(دانشمند و اديب مصرى) :
حسين «ع »براى به دست آوردن فرصت و ازسرگرفتنجهاد و دنبال كردن از جايى كه پدرش رها كرده بود،در آتش شوق مى سوخت.او زبان را درباره
معاويه و عمالش آزاد كرد،تا به حدى كه معاويه تهديدش نمود.اما حسين،حزب خود را وادار
كرد كه در طرفدارى حق سختگير باشند.حسين «ع »نمى توانست با يزيد بيعت كندو به
حكومت او تن بدهد،زيرا در آن صورت،بر فسق و فجور،صحه مى گذاشت و اركان ظلم و
طغيان را محكم مى كرد و بر فرمانروايى باطل تمكين مى نمود.امام حسين به اين كارها راضى
نمى شد،گر چه اهل و عيالش به اسارت افتند و خود ويارانش كشته شوند.
علامه طنطاوى(دانشمند و فيلسوف مصرى) :
(داستان حسينى)عشق آزادگان را به فداكارىدر راه خدا بر مى انگيزد و استقبال مرگ را بهترين آرزوها به شمارمى آورد،چندانكه براى
شتاب به قربانگاه،بر يكديگر پيشى جويند.
العبيدى(مفتى موصل) :
فاجعه كربلا در تاريخ بشر نادره اى است،همچنان كه مسببين آن نيزنادره اند...حسين بن على «ع »سنت دفاع از حق مظلوم و مصالح عموم را بنابر فرمان خداوند
در قرآن به زبان پيمبر اكرم وظيفه خويش ديد و از اقدام به آن تسامحى نورزيد.هستى خود را
در آن قربانگاه بزرگ فدا كرد و بدين سبب نزدپروردگار،«سرور شهيدان »محسوب شد و در
تاريخ ايام،«پيشواى اصلاح طلبان »
به شمار رفت.آرى،به آنچه خواسته بود و بلكه برتر از آن،كامياب گرديد.
جمع بندى
«از مجموعه گفته هاى نقل شده،اين جمع بندى به دست مى آيد:1-امام حسين «ع »بدين جهات قيام كرد:به خاطر بقا و عظمت اسلام و حكومت قرآن،بهخاطر مسؤوليت امامت،براى حفظ ناموس و شرف مردم،براى اصلاح حال امت،به خاطر امر
به معروف و نهى از منكر،به خاطر دفاع از مظلوم و مصالح عموم.2-وصف قيام او:نهضت امام بر اساس اخلاق و شهامت و مصلحت عامه بود وجهادى به قصد
دفع رذيلت و نشر فضيلت به شمار مى رفت.3-تاثير قيام امام:مردم بيدار شدند،تظاهر به ديانت را به تعمق و ايمان بدل كردند.4-اين مكتب به خلق عالم چه آموخت؟درس اين آموزشگاه،ابدى و اصولى است،از آزادى و
عدالت و محبت حكايت مى كند،پاكى نظر را در مبارزه مى آموزد،نحوه امتناع از قبول ستم و
رد استعمار را نشان مى دهد،غيرت،شجاعت،فداكارى،پايدارى در برابر مصيبات و ثبات بر
طريق حق را تعليم مى دهد،حرمت سكوت رادر برابر باطل و فساد،مدلل مى سازد و ثابت
مى كند كه حق و فضيلت،عدل وايمان،در هر شرايطى مى توانند بر خودسرى و مكر و ستم و
كفر،غلبه يابند.ياران صادق امام نيز،بهترين درس ايمان به خدا را به جهانيان آموختند و راه
پيروزى ملتها را گشودند و نشان دادند كه مؤمنان با كمى تعداد و نيرو،همچنان پيروزند...». (17)
17-رهبر آزادگان،ص 67.
