وهمانا ما در ميان هر امّتي پيامبري را برانگيختيم (تا به مردم بگويند) كه خدا را بپرستيد و از طاغوت (و هر معبودي جز خدا) دوري نماييد، پس گروهي از مردم كساني هستند كه خداوند هدايتشان كرده و بعضي از آنان گمراهي بر آنان سزاوار است ، پس در زمين سير و سفر كنيد، تا ببينيد كه پايان كار تكذيب كنندگان چگونه بوده است .!?
نکته ها
كلمه ي ((امّه)) از ريشه ي ((ام ّ)) به معناي چيزي است كه ديگري را به خود ضميمه مي كند. به هر جماعتي كه داراي نوعي وحدت و اشتراك باشند، امّت گفته مي شود. اين كلمه 64 بار در قرآن آمده است .كلمه ي ((طاغوت )) براي مبالغه ي طغيان بكار مي رود. در قرآن به شيطان ، ستمگران و مستكبران و بت ها، كه مايه ي طغيان و نافرماني خدا هستند، ((طاغوت )) گفته شده است . اين كلمه جمع بسته نمي شود و هم در مورد مفرد بكار مي رود (يكفر بالطاغوت ) و هم در مورد جمع (اوليائهم الطاغوت ).خداوند اسباب هدايت را براي همه مردم فرستاده است ، (بعثنا في كل ّ رسولا) امّا گروهي مي پذيرند و هدايت مي يابند. (فمنهم من هدي اللّه ) و گروهي انكار مي كنند و گمراه مي شوند. (منهم من حقت عليه الضلاله) پس هدايت از اوست ولي گمراهي از ماست .مثال جالب : زمين كه به دور خورشيد مي چرخد، همواره بخشي از آن رو به خورشيد و روشن است و بخشي پشت به خورشيد و تاريك است . مي توان گفت : هر نوري كه زمين دارد از خورشيد است ، اما هر تاريكي كه زمين دارد از خود اوست .به هر حال خداوند، ضلالت را به خود نسبت نمي دهد، مگر آنكه انسان خود زمينه ي آن را فراهم كرده باشد، مانند آيه ي (يضّل اللّه الظالمين ) خداوند ستمگران را گمراه مي كند وآيه ي (ومايضل ّ به الاّ الفاسقين ) خداوند جز فاسقان را گمراه نمي كند.
لطفا منتظر باشید ...
