درست است كه رسول خدا صلّى الله عليه وآله و امام على عليه السلام كانون مهر و محبت الهى بودند، اما اگر چونان جراح با تجربه غده اى چركين را ريشه كن نمى كردند، امنيت اجتماعى و سلامت جامعه مورد تهديد قرار مى گرفت، از اين رو با متجاوزين سخت و خشمناك و با بندگان خدا دوست و مهربان بودند.نقل شده كه در دوران جنگ، و تجاوزات عوامل معاويه به مرزهاى عراق، و حمله و غارت اموال حُجاج بيت اللّه، حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام در هر قنوت نماز، معاويه و عمروعاص و ابو اعور سلمى، و حبيب و عبدالرحمن بن خالد و ضحاك بن قيس، و وليد را لعنت مى كرد.چنانكه رسول خدا صلّى الله عليه وآله پس از نماز كفار و منافقين را نفرين مى كرد.(107)
ب نفرين و عذاب
در آستانه جنگ جمل كه امام على عليه السلام سعى داشت فريب خوردگان را هدايت كند.از اصحاب و ياران پيامبر صلّى الله عليه وآله كه مردم آنها را مى شناختند، استفاده مى كرد تا دست از فتنه انگيزى بردارند.روزى حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام در جمع كسانى كه در غدير خُم حضور داشتند، فرمود:آيا شما مردم در آن روز بوديد و شنيديد كه پيامبر صلّى الله عليه وآله فرمود:من كُنتُ مولاهُ فعلىُّ مولاهُ؟(هر كس من پيامبر و امام او هستم، على هم امام او است؟)
لطفا منتظر باشید ...
