2 اخلاق رهبرى - الگوهای رفتاری امام علی(ع) و مسایل سیاسی نسخه متنی

2 اخلاق رهبرى

2 اخلاق القيادة

واءشعر قلبك الرَّحمة للرَّعيَّة، والمحبَّة لهُم، واللُّطف بهم، ولاَ تَكُونَنَّ عَلَيهم سَبُعا ضاريا تغتنمُ اءكلهُم، فإ نَّهُم صنفان: إ مَّا اءخٌ لك في الدِّين، اءو نظيرٌ لك في الخلق، يفرُطُ منهُمُ الزَّللُ، وتعرضُ لهُمُ العللُ، ويُؤتى على اءيديهم في العمد والخطاء، فاءعطهم من عفوك وصفحك مثل الَّذي تُحبُّ وترضى اءن يُعطيك اللّهُ من عفوه وصفح ه. فإ نَّك فوقهُم، ووآلي الاْ مْر عليْك فوْقك، واللّهُ فوْق منْ ولا ك! وقد استكفاك اءمرهُم، وابتلاَ كَ بهم. وَلاَ تَنصبَنَّ نَفسَكَ لحَرب اللّه فَإ نَّهُ لاَ يَدَ لَكَ بنقمته، ولاَ غنَى بكَ عَن عَفوه وَرَحمَته.

ولاَ تَندَمَنَّ عَلَى عَفوٍ، وَلاَ تَبجَحَنَّ بعُقُوبَةٍ، وَلاَ تُسرعَنَّ إ لَى بَادرَةٍ وَجَدتَ منهَا مندُوحةً، ولاَ تَقُولَنَّ: إ نِّي مُؤَمَّرٌ آمُرُ فَاءُطَُاعُ، فَإ نَّ ذلكَ إ دغَالٌ في القَلب، وَمَنهَكَةٌ للدِّين، وتقرُّبٌ من الغير. وإ ذا اءحدث لك ما اءنت فيه من سُلطانك اءُبَّهةً اءومخيلةً، فان ظُر إ لى عظم مُلك اللّه فوقك، وقُدرته منك على ما لاَ تَقدرُ عَلَيه من نفسك، فإ نَّ ذلك يُطامنُ إ ليك من طماحك، ويكُفُّ عنك من غربك، ويفي ءُ إ ليك بم ا عزب عنك من عقلك!

مهربانى با مردم را پوشش دل خويش قرارده، و با همه دوست و مهربان باش. مبادا هرگز، چونان حيوان شكارى باشى كه خوردن آنان را غنيمت دانى، زيرا مردم دو دسته اند، دسته اى برادر دينى تو، و دسته ديگر همانند تو در آفرينش مى باشند، اگر گناهى از آنان سر مى زند، يا علت هايى بر آنان عارض مى شود، يا خواسته و ناخواسته، اشتباهى مرتكب مى گردند، آنان را ببخشاى و بر آنان آسان گير، آنگونه كه دوست دارى خدا تو را ببخشايد و بر تو آسان گيرد. همانا تو از آنان برتر، و امام تو از تو برتر، و خدا بر آن كس كه تو را فرماندارى مصر داد والاتر است، كه انجام امور مردم مصر را به تو واگذارده، و آنان را وسيله آزمودن تو قرار داده است، هرگز با خدا مستيز، كه تو را از كيفر او نجاتى نيست، و از بخشش و رحمت او بى نياز نخواهى بود،

بر بخشش ديگران پشيمان مباش، و از كيفر كردن شادى مكن، و از خشمى كه توانى از آن رها گردى شتاب نداشته باش، به مردم نگو، به من فرمان دادند و من نيز فرمان مى دهم، بايد اطاعت شود، كه اين گونه خود بزرگ بينى دل را فاسد، و دين را پژمرده، و موجب زوال نعمت هاست. و اگر با مقام و قدرتى كه دارى، دچار تكبر يا خود بزرگ بينى شدى به بزرگى حكومت پروردگار كه برتر از تو است بنگر، كه تو را از آن سركشى نجات مى دهد، و تند روى تو را فرو مى نشاند، و عقل و انديشه ات را به جايگاه اصلى باز مى گرداند.