حكومت الهى - الگوهای رفتاری امام علی(ع) و مسایل سیاسی نسخه متنی

حكومت الهى

حكومت ها در يك نگاه كلى به دو نوع، حكومت الهى و طاغوتى، تقسيم مى شوند.

1 حكومت الهى:

حكومت الهى، حكومت قانون است و حكومت امانتى در دست حاكمان بشمار مى آيد.

در اين حكومت منبع قانون، خداوند است كه براساس حكمت، مصالح و شناختى كه از ابعاد وجودى انسانى دارد، براى او دستورالعمل زندگى صادر مى فرمايد.

حكومت مطلوب الهى در تفكر شيعى، حكومتى است كه در آن حاكم اسلامى داراى يكسرى ويژگى هاى ارزشى باشد.

در حكومت ايده آل دينى، حاكم اسلامى بايستى داراى ملكه عصمت باشد، علاوه بر آن از مديريت و علم به قوانين برخوردار باشد تا جامعه را اداره كند.

از آنجا كه در تفكر اسلامى حكومت از اهميت شايانى برخوردار است، در عصر غيبت كه جامعه از حضور امام معصوم محروم است امر حكومت به اشخاصى واگذار شده كه شباهت بيشترى به امام معصوم داشته باشند.

در عصر غيبت، حكومت به اسلام شناسانى كه داراى ملكه تقوا و ورع باشند و توان مديرت اداره جامعه را نيز داشته باشند واگذار شده است، پس حاكميت ارزش هاست كه مجرى قوانين الهى است و انسان هاى كامل با ارزش ها و ويژگى هايى كه دارند مى توانند مجرى احكام خدا باشند و با اجراى قوانين الهى فرد و جامعه را به تكامل رسانند.

امام على عليه السلام نسبت به ره آورد اجراى قانون در جامعه اسلامى در خطبه 216 چنين توضيح فرمودند:

فإ ذا اءدَّت الرَّعيَّةُ إ لى الوالي حقَّهُ، واءدَّى الوالي إ ليها حقَّها عزَّ الحقُّ بينهُم، وقامت مناهجُ الدِّين، واع تدلت معالمُ العدل، وجرت على اءذلالها السُّننُ، فصلح بذلك الزَّم انُ، وطُمع في بقاء الدَّولة، ويئست مطامعُ الاْ عْداء.