الگوهای رفتاری امام علی(ع) و مسایل سیاسی نسخه متنی

على عليه السلام سكوت مى كرد چون دستور قرآن است كه:

إ ذا قُرى ء القُرآنُ فاستمعُوا لهُ و انصتُوا (112)

«هنگامى كه قرآن خوانده مى شود، گوش فرا دهيد و خاموش شويد.»

و به همين دليل است كه وقتى حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام جماعت مشغول قرائت است، ماءمومين بايد ساكت باشند و گوش فرا دهند.

بعد از چند مرتبه اى كه آيه را تكرار كرد و مى خواست وضع نماز را به هم زند، على عليه السلام به قنوت نماز رسيد و در جواب او اين آيه را خواند:

فاصبر انَّ وعد اللّه حقُّ و لا يستخفَّنَّك الَّذين لا يُوقنُون (113)

(صبر كن وعده خدا حق است و فرا خواهد رسيد. اين مردم بى ايمان و يقين، تو را تكان ندهند و تو را نمى توانند سبك بشمارند).

امام على عليه السلام ديگر اعتنائى نكرد و به نماز خود ادامه داد.(114)

2 روزى حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام با جمعى از ياران مشغول بحث و گفتگو بودند، ناگاه زن زيبا روئى از مقابلشان رد شد كه چشم برخى آن زن را دنبال مى كرد،

حضرت اميرالمؤمنين على عليه السلام در نصيحت مردم رهنمودهاى ارزشمندى ارائه فرمود.

شخصى از خوارج حضور داشت كه از جواب آن حضرت شگفت ماند و به حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام اهانت كرد.

فوثب القومُ ليقتُلُوهُ

(مردم بر سر او ريختند كه او را بكشند).

در حالى كه امام على عليه السلام برخاست و فرمود:

رُويدا انَّما هُو سبُّ بسبٍّ او عفوٌ عن ذنبٍ

(او را رها كنيد، فحش در برابر فحش است يا عفو كردن از گناه).(115)