احكام ازدواج دائم - توضیح المسائل نسخه متنی

احكام ازدواج دائم

(مسأله 2880) مرد با رعايت جهات زير مىتواند دو يا سه و يا حدّ اكثر چهار همسر دائم براى خود اختيار كند:
اوّل: بتواند بين همسران خود به عدالت رفتار نمايد.
دوم:توانايى اداره بيش از يك خانواده را داشته باشد.
پس اگر مرد نتواند بين همسران خود به عدالت رفتار نمايد و يا نتواند آنان را تأمين نمايد، نبايد بيش از يك همسر براى خود اختيار كند.

(مسأله 2881) زنى كه عقد دائم شده، نبايد بدون اجازه شوهر از خانه بيرون رود، امّا اگر بيرون رفتن زن براى حوائج شخصى و لازم، منافاتى با حقوق شوهر نداشته باشد، حرمت بيرون رفتن او معلوم نيست، ولى زن بايد خود را براى هر لذّت متعارفى كه شوهر او مىخواهد، تسليم نمايد و بدون عذر شرعى از آميزش با او جلوگيرى نكند، و اگر زن در اينها از شوهر اطاعت كند، تهيّه غذا و لباس و منزل او و لوازم ديگرى كه عرفاً جزيى از هزينه زندگى زن مىباشد بر شوهر واجب است و اگر تهيّه نكند ـ چه توانايى داشته باشد و چه نداشته باشد ـ مديون زن است.

(مسأله 2882) اگر زن در كارهايى كه در مسأله پيش گفته شد از شوهر اطاعت نكند،

گناهكار است و حقّ غذا و لباس و منزل و همخوابى ندارد، ولى مهريّه او از بين نمىرود.

(مسأله 2883) مرد نمىتواند همسر خود را به كارهاى خلاف شرع يا كارهايى كه انجام آنها بر زن واجب نيست مجبور نمايد و زن مىتواند در اين گونه امور از شوهر اطاعت نكند، بلكه در امور خلاف شرع نبايد از او اطاعت نمايد.

(مسأله 2884) بعيد نيست گفته شود حقوق زن و شوهر در برابر يكديگر است، بنابراين زمانى كه يكى از آنان بدون عذر موجّه از اداى حقّ ديگرى امتناع مىنمايد، ديگرى نيز بتواند از اداى حقوق او امتناع نمايد.

(مسأله 2885) كارهايى كه زن انجام مىدهد و مستلزم پايمال شدن حقوق شوهر نمىشود ـ نظير وصيّت كردن يا قبول وصيّت ـ احتياج به اجازه شوهر ندارد.

(مسأله 2886) مرد حق ندارد زن خود را به خدمت خانه مجبور كند، مگر در مناطقى كه كار در خانه جزء وظايف زن محسوب مىشود به گونهاى كه در ازدواج جزء شرايط عقد به حساب مىآيد، يعنى عقد و قرارداد مبنى بر آن انجام مىگيرد.

(مسأله 2887) مخارج سفر زن اگر بيشتر از مخارج وطن باشد، در صورتى كه جزيى از هزينه معمول زندگى به حساب نيايد، با شوهر نيست، مگر اين كه سفر او لازم باشد يا رفتن به چنين سفرى جزيى از مخارج معمول زندگى يا جزيى از شئون زن باشد كه در اين صورت مخارج آن با مرد است و همچنين اگر شوهر مايل باشد كه زن را سفر ببرد، بايد خرج سفر او را بدهد.

(مسأله 2888) زن در مالكيّت اموال خويش استقلال دارد، يعنى آنچه شرعاً به دست مىآورد مال خود اوست، و شوهر بدون رضايت وى حقّ تصرّف در اموال او را ندارد، اگرچه در بسيارى از مصارف احتياج به اجازه شوهر دارد، بلكه خوب است زن در مقام تصرّف در اموال خويش رضايت شوهر خود را تحصيل نموده و از او اجازه بگيرد.

(مسأله 2889) جهيزيّهاى كه زن به خانه شوهر مىبرد جزء اموال زن است و هنگام طلاق مىتواند همه آن را با خود ببرد، بلكه در هر صورت اختيار با اوست.

(مسأله 2890) هدايايى كه براى زن آوردهاند جزء دارايى زن مىباشد و هدايايى كه به نحو مشترك براى زن و شوهر آوردهاند، نصف آن جزء دارايى زن به شمار مىآيد.

(مسأله 2891) اموالى كه زن در مدّت زناشويى از راه تلاش و فعاليّت بدست آورده،

جزء دارايى او مىباشد و آنچه را شوهر به او بخشيده، بنابر احتياط واجب جزء دارايى زن شمرده مىشود.

(مسأله 2892) اگر شوهر هزينههاى زن را روزانه يا ماهانه به وى داده باشد و زن در مصرف آن صرفهجويى كرده و از اين راه وجوهى پس انداز نموده باشد، آنچه را پسانداز كرده جزء اموال اوست، ولى اگر شوهر وجوهى را به عنوان مخارج زندگى در منزل بگذارد و زن مخارج روزانه منزل را از آن بردارد، چنانچه چيزى صرفه جويى شود و باقى بماند، متعلّق به شوهر است و زن نمىتواند براى خود بردارد.

(مسأله 2893) مرد نمىتواند زن دائمى خود را به گونهاى ترك كند كه نه مثل زن شوهردار باشد نه مثل زن بىشوهر، و احتياط مستحب آن است كه هر چهار شب يك شب نزد او بماند مگر اين كه زن گذشت نمايد.

(مسأله 2894) شوهر نمىتواند بيش از چهار ماه، آميزش با همسر دائمى خود را ترك كند.

(مسأله 2895) اگر يكى از زن يا شوهر بچّه بخواهد و ديگرى نخواهد، در صورتى كه هيچ كدام عذر موجّه و شرعى نداشته باشند، حقّ كسى كه بچّه مىخواهد مقدّم است مگر اين كه به طور صريح يا ضمنى جزء عقد ازدواج شرط شده باشد، ولى چنانچه زن عذر موجّه و شرعى داشته باشد، مثل اين كه باردار شدن براى او ضرر مهم داشته باشد، شوهر نمىتواند بچّهدار شدن را به او تحميل نمايد.