لطفا منتظر باشید ...
احكام وضو
شك در وضو
(مسأله 322) كسى كه در كارهاى وضو و شرايط آن; مثل پاك بودن آب و غصبى نبودن آن خيلى شك مىكند، نبايد به شك خود اعتنا كند، و بايد مطابق معمول مردم رفتار كند.(مسأله 323) اگر شك كند كه وضوى او باطل شده يا نه، بايد بنا را بر اين بگذارد كه وضوى او باقى است. ولى، اگر بعد از ادرار استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو، رطوبتى از او بيرون آيد كه نداند ادرار است يا چيز ديگر، وضوى او باطل است.
(مسأله 324) كسى كه شك دارد وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد.
(مسأله 325) كسى كه مىداند وضو گرفته و حَدَثى (يعنى چيزى كه باعث بطلان وضو است) هم از او سر زده ـ مثلاً ادرار كرده ـ اگر نداند كدام جلوتر بوده، چه تاريخ يكى را بداند و چه نداند، چنانچه هنوز نماز نخوانده است بايد وضو بگيرد. و اگر در بين نماز است بايد نماز را قطع كند و وضو بگيرد. و اگر نماز را خوانده است، بايد وضو بگيرد و نمازى را كه خوانده دوباره بخواند.
(مسأله 326) اگر بعد از نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است ولى بايد براى نمازهاى بعدى وضو بگيرد.
(مسأله 327) اگر در بين نماز شك كند و نداند كه وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است و بايد وضو بگيرد و نماز را از سر بگيرد اگر چه احتياط مستحب آن است كه آن نماز را با همان حالت به پايان رسانده و سپس وضو گرفته و آن را اعاده كند.
(مسأله 328) اگر بعد از نماز بداند كه وضوى او باطل شده است ولى شك كند كه قبل از نماز وضوى او باطل شده يا بعد از نماز، نمازى كه خوانده صحيح است.
حكم كسى كه بدون اختيار وضوى خود را باطل مىكند
(مسأله 329) اگر انسان مرضى داشته باشد كه ادرار او قطره قطره بريزد يا نتواند از
بيرون آمدن مدفوع خوددارى كند، چنانچه يقين داشته باشد كه از اوّل وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مىكند، بايد نماز را در وقتى كه مهلت پيدا مىكند بخواند. و اگر مهلت او به مقدار اعمال واجب نماز باشد، بايد در وقتى كه مهلت دارد فقط اعمال واجب نماز را بجا آورد و اعمال مستحب آن مانند اذان، اقامه، قنوت و اذكار مستحب آن را ترك نمايد.
(مسأله 330) اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نكند و در بين نماز چند دفعه قطرات ادرار از او خارج شود، وضوى اوّل كافى است. ولى، چنانچه مرضى داشته باشد كه در بين نماز چند مرتبه مدفوع از او خارج شود و وضو گرفتن بعد از هر دفعه براى او مشكل نباشد، بايد ظرف آبى كنار خود بگذارد و هر بار مدفوع از او خارج شد، بنابر احتياط واجب وضو بگيرد و بقيّه نماز را بخواند.
(مسأله 331) كسى كه مدفوع به گونهاى پى در پى از او خارج مىشود كه وضو گرفتن بعد از هر مرتبه براى او مشكل است، اگر بتواند مقدارى از نماز را با وضو بخواند، بايد براى هر نماز يك وضو بگيرد و اگر نتواند، احتياط واجب آن است كه براى هر نماز يك وضو بگيرد.
(مسأله 332) كسى كه ادرار پى در پى از او خارج مىشود، چه بتواند مقدارى از نماز را با وضو بخواند و چه نتواند، مىتواند نماز ظهر و عصر يا مغرب و عشا را با يك وضو بخواند، و قطرههايى كه بين نماز يا در بين دو نماز خارج مىشود، اشكال ندارد.
(مسأله 333) كسى كه ادرار پى در پى از او خارج مىشود، اگر در بين دو نماز حدث ديگرى از او سر بزند و يا با اختيار ادرار كند بايد دوباره وضوبگيرد.
(مسأله 334) كسى كه مدفوع يا ادرار پى در پى از او خارج مىشود، بايد پس از وضو فوراً مشغول نماز شود و براى بجا آوردن سجده و تشهّد فراموش شده و نماز احتياط در صورتى كه آنها را بعد از نماز فوراً بجا بياورد، وضو گرفتن لازم نيست.
(مسأله 335) كسى كه ادرار او قطره قطره مىريزد، بايد براى نماز توسط وسيلهاى ـمثلاً كيسهاى كه در آن پنبه يا چيز ديگرى است كه از رسيدن ادرار به جاهاى ديگر جلوگيرى مىكند ـ خود را حفظ نمايد، و احتياط واجب آن است كه پيش از وضو، مخرج ادرار را كه نجس شده آب بكشد. و نيز كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن مدفوع
خوددارى كند، چنانچه ممكن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن مدفوع به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد و احتياط واجب آن است كه اگر مشقت نداشته باشد، براى هر نماز مخرج مدفوع را آب بكشد.
(مسأله 336) كسى كه ادرار يا مدفوع از او خارج مىشود، در صورتى كه ممكن باشد و مشقّت و زحمت و خوفِ ضرر نداشته باشد، بايد به مقدار نماز از خارج شدن آن جلوگيرى نمايد و در صورتى كه براى او مشقّت نداشته باشد، بايد خود را معالجه نمايد اگر چه خرج داشته باشد.
(مسأله 337) كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن ادرار يا مدفوع خوددارى كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهايى را كه هنگام بيمارى مطابق وظيفهاش خوانده قضا نمايد. ولى، اگر در حالى كه وقت نماز باقى است مرض او خوب شود، بنابر احتياط واجب بايد نمازى را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
(مسأله 338) اگر مرضى داشته باشد كه نتواند از خارج شدن باد جلوگيرى كند، بايد به وظيفه كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن مدفوع خوددارى كند عمل نمايد.
مواردى كه بايد براى آنها وضو گرفت
(مسأله 339) در شش مورد وضو گرفتن واجب است:اوّل: براى نمازهاى واجب غير از نماز ميّت. و در نمازهاى مستحب وضو شرط صحت آن است. دوم: براى انجام دادن سجده و تشهّد فراموش شدهاى كه بين آنها و نماز كارى كه وضو را باطل مىكند انجام داده، مثلاً ادرار كرده است. سوم: براى طواف واجب خانه كعبه هرچند اصل حجّ و عمره مستحب باشد. چهارم: اگر نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه وضو بگيرد. پنجم: اگر نذر كرده باشد كه جايى از بدن خود را به خط قرآن برساند و بنابر احتياط واجب اسامى و صفات مخصوص خداوند نيز همين حكم را دارند. و يا نذر كرده باشد كارى را انجام دهد كه وضو شرط جواز آن است. ششم: براى آب كشيدن قرآنى كه نجس شده يا بيرون آوردن آن از مستراح و مانند آن، در صورتى كه مجبور باشد دست يا جاى ديگر بدن خود را به خط قرآن برساند; ولى چنانچه معطل شدن به مقدار وضو بىاحترامى به قرآن باشد، بايد بدون اين كه وضو
بگيرد قرآن را از مستراح و مانند آن بيرون آورد يا اگر نجس شده آب بكشد، و تا ممكن است از دست گذاشتن به خط قرآن خوددارى كند. و بنابر احتياط واجب اسامى و صفات مخصوص خداوند نيز همين حكم را دارند.
(مسأله 340) لمس خط قرآن (يعنى; با قسمتى از بدن خط قرآن را لمس كند) براى كسى كه وضو ندارد، حرام است ولى، اگر قرآن را به زبان فارسى يا به زبان ديگرى ترجمه كنند، لمس آن اشكال ندارد.
(مسأله 341) بازداشتن بچّه و ديوانه از لمس خط قرآن واجب نيست. ولى، اگر لمس نمودن آنان بىاحترامى به قرآن باشد، بايد از آن جلوگيرى كنند.
(مسأله 342) هنگام تلاوت قرآن شايسته است انسان به آن گوش دهد و از صحبت كردن پرهيز كند; بلكه در صورتى كه بىاحترامى و هتك به قرآن باشد صحبت كردن جايز نيست. ولى، اگر كسى چيزى بپرسد مىتواند جواب او را بدهد.
(مسأله 343) كسى كه وضو ندارد، بنابر احتياط واجب نبايد اسم خداوند متعال و صفات خاصه او را به هر زبانى نوشته شده باشد لمس نمايد و همچنين بنابر احتياط مستحب، نبايد اسم مبارك پيامبر(صلى الله عليه وآله) و امامان(عليهم السلام) و حضرت زهرا(عليها السلام) را بدون وضو لمس كند ولى، اگر اسامى معصومين(عليهم السلام) در نامگذارى اشخاص ديگر به كار رفته باشند، لمس آنها بدون وضو اشكال ندارد.
(مسأله 344) از انگشتر يا گردنبندى كه روى آنها اسم خدا يا صفات مخصوص او نقش بسته شده است، نبايد در حال جنابت، حيض يا نفاس استفاده كرد و بنابر احتياط واجب بدون وضو نيز نبايد از آن استفاده نمود و همچنين بنابر احتياط واجب نبايد از انگشتر يا گردنبندى كه روى آنها اسم پيامبر(صلى الله عليه وآله) و يا يكى ديگر از معصومين(عليهم السلام)وجود دارد، در حال جنابت، حيض يا نفاس استفاده كرد ولى اگر به گونهاى باشد كه بدن با اسم آنان تماس پيدا نكند اشكال ندارد.
(مسأله 345) اگر پيش از وقت نماز به قصد اين كه با طهارت باشد وضو بگيرد يا غسل كند، وضو يا غسل او صحيح است و نزديك وقت نماز نيز اگر به قصد آمادگى براى نماز وضو بگيرد، اشكال ندارد و با آن وضو مىتواند نماز بخواند. و اگر به قصد طهارت وضو گرفته باشد هر وقت وضو بگيرد مىتواند با آن نماز بخواند.
(مسأله 346) كسى كه يقين دارد وقت نماز داخل شده، اگر نيّت وضوى واجب كند و بعد از وضو بفهمد وقت داخل نشده، وضوى او صحيح است.
(مسأله 347) مستحب است انسان براى نماز ميّت، زيارت اهل قبور، رفتن به مسجد و حرم امامان(عليهم السلام)، همراه داشتن قرآن و خواندن و نوشتن و لمس حاشيه آن و براى خوابيدن، وضو بگيرد و نيز مستحب است كسى كه وضو دارد، دوباره وضو بگيرد و اگر براى يكى از اين اعمال وضو بگيرد، مىتواند هر عملى را كه انجام آن احتياج به وضو دارد بجا آورد، مثلاً مىتواند با آن وضو نماز بخواند.
