ترجمه تفسیر المیزان جلد 16

‌صفحه‌ى 513

چيست؟ فرمود: براى رسول خدا (ص) جايز بود كه هر قدر مى‏خواست زن بگيرد، از دختران عموها و عمه‏ها، و دختران دايى‏ها و دختران خاله‏ها، با داشتن زنانى كه با خود او مهاجرت كردند «1».

و نيز حلال بود براى او اينكه با همسران مؤمنين (البته بعد از طلاق يا بعد از مرگ شوهرشان)، بدون مهر ازدواج كند، و اين جنبه بخشش و هبه را داشت، كه زنى خود را به او مى‏بخشيد، و اين از خصايص آن جناب بود، و بر ساير مسلمانان جايز نيست و نمى‏توانند بدون مهر زن بگيرند. اين خصيصه رسول خدا (ص) همان است كه قرآن در جمله" وَ امْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَها لِلنَّبِيِّ" بدان اشاره مى‏كند.

و در الدر المنثور است كه ابن سعد، ابن ابى شيبه، عبد بن حميد، ابن جرير، ابن منذر، و طبرانى، از على بن الحسين (ع) روايت كرده‏اند، كه در ذيل جمله" وَ امْرَأَةً مُؤْمِنَةً" فرمود: اين جمله در باره‏ام شريك ازدى نازل شد، كه خود را به رسول خدا (ص) بخشيد «2».

مؤلف: روايت شده كه نام آن زن خوله دختر حكيم بوده، و نيز آمده كه ليلى دختر حطيم بوده، و نيز آمده كه وى ميمونه بود، و ظاهرا زنانى چند بوده‏اند كه خود را به آن جناب بخشيده‏اند.

و در كافى «3» با ذكر سند، از محمد بن قيس، از ابى جعفر (ع) روايت كرده كه فرمود: زنى از انصار نزد رسول خدا (ص) آمد، و عرضه داشت: يا رسول خدا (ص) هر چند رسم نيست كه زن به خواستگارى شوهر رود، ولى من از آن جايى كه زنى رسيده هستم، و سالها است كه شوهر ندارم، و فرزند دار نشده‏ام، آيا شما ميل دارى مرا بگيرى؟ اگر حاجتى به من داشته باشى، من خود را به تو مى‏بخشم، در صورتى كه قبول كنى، و رسول خدا (ص) روى خوش به او نشان داد، و دعاى خير كرد.

آن گاه فرمود: اى خواهر انصار، خدا از ناحيه رسول خود به همه شما جزاى خير دهد، مردان شما مرا يارى كردند، و زنانشان به من رغبت نمودند، حفصه (دختر عمر و همسر آن‏

(1) اين جمله اخير با سوده دختر زمعه منطبق مى‏شود كه رسول خدا (ص) قبل از هجرت طلاقش داده بود و بعد از هجرت مجددا او را گرفت (مترجم).

(2) الدر المنثور، ج 5، ص 209.

(3) كافى، ج 5، ص 568، ح 53.