استهزاى كفار پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) را در اخبارش از معاد، و جواب به آنان و تهديدشان به عذاب و هلاكت‏ - ترجمه تفسیر المیزان جلد 16

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه تفسیر المیزان - جلد 16

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

‌صفحه‌ى 539

است، و بعضى «1» گفته‏اند به معناى مسابقه است، و اساس اين كلام بر استعاره به كنايه است گويا آيات خدا را مسافتى فرض كرده، كه افراد نامبرده در آن مسافت، سعى و دوندگى مى‏كنند، تا بلكه بتوانند خدا را به ستوه بياورند، و بر او غلبه كنند، و كلمه" رجز" مانند" رجس" به معناى پليدى است، و شايد مراد از آن اعمال زشت باشد، كه در اين صورت آيه شريفه اشاره‏اى مى‏شود به تبدل عمل به عذاب اليم، و يا به اينكه عمل آنان سبب عذاب اليم آنان شده. بعضى «2» ديگر در معناى" رجز" گفته‏اند: به معناى عذاب زشت است. و در اين آيه تعريض و طعنه به كفار است كه اصرار دارند در انكار معاد.

" وَ يَرَى الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ هُوَ الْحَقَّ" موصول اول (الذين) فاعل" يرى" است، و موصول دوم (الذى) مفعول اول آن است، و كلمه" حق" مفعول دوم آن است. و مراد از" الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ" كسانى است كه عالم باللَّه و عالم به آيات اويند، و مراد از" الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ" قرآن است، كه به وى نازل شد.

و جمله" وَ يَرَى ..." جمله‏اى است از نو، كه متعرض جمله قبلى" قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا" شده، آن را بيان مى‏كند. ممكن هم هست حال از فاعل" كفروا" باشد، و معنا چنين باشد: اينها مى‏گويند:" لا تَأْتِينَا السَّاعَةُ- قيامتى به سر وقت ما نمى‏آيد" و آن را از روى جهل انكار مى‏كنند، در حالى كه علماى باللَّه و به آيات او، مى‏بينند و مى‏دانند كه اين قرآن نازل بر تو قرآنى كه از قيامت خبر مى‏دهد حق است.

" وَ يَهْدِي إِلى‏ صِراطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ"- اين جمله عطف است بر كلمه" حق"، و معنايش اين است كه علماى باللَّه مى‏بينند كه قرآن و قيامتى كه از آمدن آن خبر مى‏دهد، حق است، و نيز مى‏بينند كه اين قرآن به سوى صراط كسى هدايت مى‏كند كه اجل از آن است كه كسى بر خواسته او غلبه كند، صراط كسى كه محمود است، و بر تمامى افعالش سزاوار حمد و ثناست، چون او در عين عزتش جز جميل كارى نمى‏كند، و او خداى سبحان است، و اگر خدا را به وصف عزيز و حميد توصيف كرده، براى اين است كه در مقابل" الَّذِينَ سَعَوْا فِي آياتِنا مُعاجِزِينَ" قرار گيرد، آرى در مقابل كسانى كه مى‏خواهند از پيشرفت آيات خدا جلوگيرى كنند بايد عزت و ستودگى خدا به رخشان كشيده شود.

استهزاى كفار پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) را در اخبارش از معاد، و جواب به آنان و تهديدشان به عذاب و هلاكت‏

" وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا هَلْ نَدُلُّكُمْ عَلى‏ رَجُلٍ يُنَبِّئُكُمْ إِذا مُزِّقْتُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّكُمْ لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ"

(1 و 2) مجمع البيان، ج 8، ص 377.

/ 593