ترجمه تفسیر المیزان جلد 16

‌صفحه‌ى 544

ترجمه آيات‏

و به تحقيق داوود را از ناحيه خود فضلى داديم، (و آن اين بود كه به كوه‏ها و مرغان گفتيم:) اى كوه‏ها و اى مرغان! با او همصدا شويد! و آهن را هم برايش نرم كرديم (10).

(و بدو گفتيم با اين آهن نرم) زره بباف، و سيم‏هاى آن را به يك اندازه ببر، و عمل صالح كن، كه من به آنچه مى‏كنيد بينايم (11).

و براى سليمان باد را مسخر كرديم، كه صبح مسافت يك ماه راه را مى‏رفت، و عصر هم همين مسافت را طى مى‏كرد، و چشمه مس را برايش جارى كرديم، و از جن كسانى به دستور و به اذن خدا برايش كار مى‏كردند، و هر يك از امر ما منحرف مى‏شد از عذابى سوزان به وى مى‏چشانديم (12).

براى او هر چه مى‏خواست از محرابها، و تمثالها، و كاسه‏هايى چون حوض، و ديگهاى ثابت در زمين، درست مى‏كردند، گفتيم: اى آل داوود! شكر بگزاريد، و بندگان شكرگزار من اندكند (13).

بعد از آنكه قضاى مرگ بر او رانديم، كسى جنيان را از مرگ وى خبر نداد، مگر موريانه زمين، كه عصايش را خورد، و او به زمين افتاد، همين كه افتاد جنيان فهميدند: كه اگر از مرگ او خبر مى‏داشتند (در اين مدت طولانى) در عذابى خوار كننده به سر نمى‏بردند (14).

براى قوم سبا در شهرشان آيتى بود، و آن دو باغستان از راست و چپ محل بود، كه گفتيم رزق پروردگارتان را بخوريد، و شكر بر او بگزاريد شهرى پاكيزه، و پروردگارى آمرزنده (15).

ولى روى بگرداندند، پس سيل عرم را به سويشان سرازير كرديم، و دو باغستانشان را مبدل به دو زمين خشك كرديم، كه جز خوراكى تلخ، و اثل و مختصرى سدر نمى‏رويانيد (16).

اين كيفر را بدان جهت به آنان داديم كه كفران كردند، و مگر جز مردم كفرانگر را كيفر مى‏كنيم (17).

و ما بين آنان و دهكده‏هاى پر بركت قريه‏ها قرار داديم، كه يكديگر را مى‏ديدند، و مسافت بين آنها را به اندازه هم كرده بوديم، گفتيم: در بين اين شهرها شبها و روزها سير كنيد، در حالى كه ايمن باشيد (18).

گفتند: پروردگار ما بين سفرهاى ما فاصله زياد قرار داده، و به خود ستم كردند، پس آن چنان هلاكشان كرديم كه داستان آيندگان شدند، و آن چنان متفرقشان كرديم كه ما فوق آن تصور ندارد، و در اين آيت‏ها است براى هر پر صبر و پر شكرى (19).