ترجمه تفسیر المیزان جلد 16

‌صفحه‌ى 570

پروردگارتان چه مى‏گفت؟ و در پاسخ گفتند: خدا حق را گفت، و او على و كبير است «1».

مؤلف: نظير اين روايت از طرق اهل سنت نقل شده كه بعضى از آنها سندش تا رسول خدا (ص) هست، و بعضى ديگر سندش موقوف است، و همه‏اش ذكر نشده، و به هر حال كلام رسول خدا (ص) مصداقى از مصاديق آيه است، ولى به هيچ وجه صلاحيت براى تفسير آن ندارد.

و در الدر المنثور از ابن مردويه، از ابن عباس «2» و در مجمع البيان از ابن عباس، از رسول خدا (ص) روايت كرده‏اند كه فرمود: به من پنج چيز داده‏اند، كه به احدى از انبياى قبل از من ندادند، اول اينكه من مبعوث شده‏ام به كافه مردم، چه سرخ پوست، و چه سياه پوست، و اما ساير انبياء هر يك مبعوث مى‏شد به قوم خودش دوم اينكه خداى تعالى مرا به وسيله رعب و وحشت يارى فرمود، دشمن من از مسافت يك ماه راه از من مرعوب مى‏شود، سوم اينكه غنيمت براى من حلال شد، چهارم اينكه تمام روى زمين برايم مسجد و هم طهور شد، پنجم اينكه به من شفاعت دادند، و من آن را براى امتم در روز قيامت ذخيره كرده‏ام، و امتم ان شاء اللَّه اگر چيزى را شريك خدا نسازد، بدان نائل مى‏شود «3».

مؤلف: اين معنا از ابن منذر، از ابى هريره، از رسول خدا (ص) نيز روايت شده.

ليكن روايت مزبور معارض است با روايات بسيارى كه مى‏گويند: نوح (ع) نيز مبعوث بود براى رسالت به سوى تمام بشر، كه در بعضى از آن روايات نام ابراهيم (ع) و در بعضى ديگر همه انبياى اولوا العزم نيز برده شده.

و از سوى ديگر اينكه شفاعت را يكى از خصائص رسول خدا (ص) دانست، مخالف است با روايات زيادى كه براى ساير انبياء هم شفاعت را اثبات مى‏كند، خداى تعالى هم در قرآن شفاعت را خاص عموم كسانى دانسته كه در دنيا شهيد و گواه بر حق باشند، و فرموده:" وَ لا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ" «4» و قرآن كريم گواهى داده به اينكه حضرت عيسى (ع) از شهداء است،

(1) تفسير قمى، ج 2، ص 202.

(2) الدر المنثور، ج 5، ص 237.

(3) مجمع البيان، ج 8، ص 391.

(4) يعنى هيچ كس از آنهايى كه كفار مشرك به جاى خدا مى‏خوانند قادر بر شفاعت نيست، مگر كسانى كه شاهد به حق باشند و مى‏دانند. سوره زخرف، آيه 86.