ترجمه تفسیر المیزان جلد 16

‌صفحه‌ى 575

خود هلاك كردم، آيا از هلاك قريش عاجزم؟ (45).

بگو: من شما را به يك اندرز موعظت مى‏كنم، و آن اين است كه: فقط به خاطر خدا (و بدون اينكه غير از خدا را دخالت دهيد) دو به دو و يا تك تك و بدون سر و صدا قيام كنيد، و سپس در باره من بينديشيد، آيا در مدتى طولانى كه در بين شما زندگى كرده‏ام سوء سابقه‏اى و يا جنونى سراغ داريد؟ نه، طرف شما جنون ندارد، او جز بيم‏رسان نيست، كه شما را از عذابى شديد كه در انتظار شماست، مى‏ترساند (46).

بگو: من كه از شما اجرتى نخواسته‏ام، و به فرض هر چه هم خواسته باشم مال خود شما، چون پاداش من جز بر خدا نتواند بود، و او بر هر چيز ناظر است (47).

بگو پروردگار من حق را نازل مى‏كند، و او علام الغيوب است (48).

بگو حق آمد، و ديگر باطل نمى‏تواند از نو چيزى را بياورد، و با آن رونق قبلى خود را اعاده دهد (49).

بگو: به فرضى هم كه من گمراه شده باشم، به ضرر خودم شده‏ام، و اگر راه يافته باشم، به وحى پروردگارم يافته‏ام، كه او شنوايى نزديك است (50).

و اگر ببينى هنگامى كه كفار به فزع در مى‏آيند، پس در پيشگاه خدا فرارى نيست، و چيزى از او فوت نمى‏شود، بلكه از جايى نزديك دستگير مى‏شوند (51).

و نيز گفتند: ايمان آورديم به آن قرآن، ولى چگونه از مكانى دور يعنى از قيامت به ايمان توانند رسيد (52).

با اينكه قبلا به آن كفر ورزيدند، و از مكانى دور سخن به ناديده رها مى‏كردند (53).

ميان ايشان و آن آرزو كه دارند حايل افكند، چنان كه با نظاير ايشان از پيش همين رفتار را كرد، كه آنان در شكى سخت بودند (54).

بيان آيات‏

اين آيات فصل ديگرى است از سوره، كه در باره مساله نبوت، و فروعات آن سخن مى‏گويد، و سخنانى را كه مشركين در باره اين مساله گفته‏اند نقل مى‏كند، و در خلال آن آنچه در روز مرگ، و يا روز قيامت بر سر آنان مى‏آيد، خاطر نشان مى‏سازد.

و اين آيات به وسيله آيه" وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ" متصل به آيات قبل مى‏شود، و در حقيقت آيه مزبور برزخى است بين دو دسته آيات، چون در آن مساله رسالت به عنوان دليل‏