لطفا منتظر باشید ...
صفحه‌ى 385
است كه طعامى لذيذ بى او نخورى، و در شاديى بى او حاضر نشوى، و به فراق او آن شادى را منغّص دانى، و به تنها ماندن از او مستوحش شوى.
حق سوم در زبان است.
و آن گاهى به خاموشى باشد و گاهى به سخن گفتن.
و اما خاموشى بايد كه از چند چيز خاموش بود.
اول خاموشى از ذكر عيبهاى او در غيبت و حضور او، بل خود را از آن نادان سازد.
دوم خاموشى از رد سخن او، پس بايد كه بر او مرا و مناقشت نكند.
سوم خاموشى از تجسس و پرسيدن از احوال او. چون او را در راهى يا در حاجتى بيند، مفاتحت نكند به ذكر غرض وى و از مصدر و مورد آن او را نپرسد، چه روا كه بر وى گران آيد، يا محتاج گردد به دروغ گفتن.
چهارم آن كه سرهاى او كه بدو گفته باشد پوشيده دارد، بايد كه به غير او نگويد اگر چه از أخص دوستان وى باشد، و هيچ چيز از آن كشف نكند اگر چه پس از وحشت و مفارقت باشد، چه آن از لؤم طبع و خبث باطن بود.
پنجم آن كه از قدح اهل و فرزندان و دوستان او حذر كند.
ششم از رسانيدن قدح ديگرى بدو حذر كند، كه دشنام آن كس داده باشد كه به او برساند. و انس گفت: كان (عليه السلام) لا يواجه أحدا بشيء يكرهه، اى، پيغامبر در روى كسى سخنى كه آن كس كراهيت داشتى نگفتى. و رنجيدن [187] اول از رساننده باشد پس از آن از گوينده. آرى نبايد كه آن چه از ثناى او شنيده باشد پوشيده دارد، چه شادى نيز اول از رساننده باشد پس از آن از گوينده، و پوشيدن آن از حسد بود. و در جمله از هر سخنى كه او كراهيت دارد
