مـعـاد، از مـاده عود ـ به معناى باز گشتن ـ است (159) و به بازگشت دوباره روح به بدن ، در روز قيامت ، گفته مى شود.) ايـمـان بـه معاد و زندگى پس ازمرگ ، يكى از مسائلى است كه در ميان همه اديان آسمانى وجود داشته است و ازاصول اساسى آنها به شمار مى آيد. پيامبران الهى ، همگى پـس ازمـساءله خداشناسى و توحيد،وجود جهان پس از مرگ را آموزش داده اند وبشر را به ايمان وتوجه به زندگى پس از مرگ فرا خوانده اند.ديـن اسـلام كـه كـامـلتـريـن اديـان آسـمـانـى اسـت اصـل مـعـاد را از اصول جهان بينى خود شمرده و ايمان به آن را شرط مسلمان بودن و از اركان دين اسلام دانسته اسـت ، يـعـنـى اگـر كـسـى بـه زنـدگـى پـس از مـرگ ايـمـان نـداشـتـه بـاشـد واصل معاد را منكر شود، از زمره مسلمانان خارج و از حوزه دين اسلام ، بيرون است .سـوره هـاى بـسـيـارى از قـرآن كـريـم در مـورد قـيـامـت اسـت و پـيـرامـون مـسـائل و مـوضـوعـات آن سـخـن گـفـتـه اسـت ، سـوره هـاى قـارعـه ، قـيـامـت ، واقـعـه ، زلزال ، انفطار، نباء و... از اين دسته اند تاآنجا كه حدود يك ششم آيات قرآن در رابطه بامعاد اسـت و دربـاره مـسـائلى چـون روز قـيامت ، چگونگى زنده شدن انسانها در قيامت ، ميزان ، حساب ، تـجـسم عمل ، بهشت و دوزخ آيات ارزنده و بيدار كننده اى دارد ودر دوازده آيه نيز بطور روشن ، پس از ذكر مساءله ايمان به خداوند، از ايمان به آخرت ياد كرده است .
شيوه بحث در معاد
مباحث مربوطبه معاد به دوگونه است :بحث در اصل معاد، بحث در چگونگى و كيفيت آن .الف ـ بـحث در اصل معاد: اصل معاد با دليل عقلى به اثبات رسيده ودر اين حوزه ، انديشه انسان قـدرت پـرواز دارد و فـروغ وحـى و قـرآن نيز، اين شناخت ودرك آدمى را تاءييد و تصديق كرده است .ب ـ بـحـث در كـيـفـيـت معاد: در درس نهم از چگونگى و كيفيت معاد بحث و گفتگو مى شود و انديشه انـسـانـى تـوان كـافـى نـدارد و نـمـى تـوانـد جـزئيـات مـسـائل مـعـاد را بفهمد. تنها منبع شناخت و آگاهى در اين زمينه ، وحى الهى و سخنان آشنايان به اسرار غيب و رموز وحى است . ((بوعلى سينا)) در اين باره چنين مى گويد:((لازم اسـت بـدانـيم بخشى از معاد مورد پذيرش شرع است و راهى براى اثبات آن ، جز ازطريق شـريـعـت و تـصـديـق نـبـوت ، وجـود نـدارد و آن نوع برانگيخته شدن بدن ـ معاد جسمانى ـ است بـخـشى ازمعاد، به وسيله عقل و قياس برهانى درك مى شود و آن را نبوّت ، تصديق كرده است و آن همان سعادت و شقاوت نفسانى است .))(160)
نقش سازنده ايمان به معاد
اعـتـقـاد بـه اصـل مـعـاد تـحـولى بـس عـظـيـم در سـاخـتـار انـديـشـه ، روان و عـمـل آدمـى بـه وجـود مـى آورد و شـعـاع انـديشه او را ازقلمرو طبيعت ومرزهاى ماديت مى رهاند. اين تـحـول ودگـرگـونـى كـه زايـيـده آن بـاور و اعـتـقـاد راسـتين است ، آثارگسترده اى در رشد و تـكـامـل مـعـنـوى انـسـانـها و درزندگى فردى و اجتماعى آنها، به همراه خواهد آورد، به تلاش و كـوشـش انـسـانـهـا جـهت معنوى مى دهد، برد عمل آنان را تا دامنه ابديت مى گستراند، به كالبد جامعه روح معنويت مى دمد و براى مقصدى دور دست آنان را به تلاش وامى دارد. با نگاهى گذرا به برخى از آثار سازنده آن اشاره مى كنيم :
الف ـ آرامش در بيكرانه ها
اعـتـقـاد بـه زنـدگـى پـس از مـرگ ، دامـنـه پـرواز فكر آدمى را از عالم خاكى مى رهاند و آفاق انـديـشـه اش را، از تـنـگـنـاى زندگى مادى آزاد مى كند. پيروان مكتبهاى مادى ، به گمان اينكه انـسـان مـوجـود مادى است ، او را در ديوارهاى بى جان ماده زندانى كرده و توان وكوشش او را در پـهـنـه طـبـيـعـت ، محدود مى سازند و سعادت آدمى را در چارچوب زندگى مادى ترسيم مى كنند و سـرانـجـام تـلاش ، كـوشـش ، فـرجـام زنـدگـى و هـسـتـى اش را، در دل تـيـره خـاك و پـهنه بى فروغ و
لطفا منتظر باشید ...
