چون پرده ز روى ماه برگيرد بى روى چو ماه او دم سردم گفتم اگرم دهد پناه خود صاحب نظرى اگر دمم بيند در راه فتاده ام به بوى آنك گفتم اگرم دهد پناه خود و او خود چو مرا تباه بيند حال خطش چو به خون من سجل بندد گفتم اگرم دهد پناه خود كه حكم كند بدين گواه و خط هرگاه كه زلف او نهد جرمم گفتم اگرم دهد پناه خود ليكن لب عذرخواه پيش آرد جادو بچه ى دو چشمش آن خواهد گفتم اگرم دهد پناه خود صد بالغ را ببين كه چون از راه عقل آيد و عالمى حشر سازد گفتم اگرم دهد پناه خود با قلب شكسته پيش صف آيد چشمش به صف مژه به يك مويش گفتم اگرم دهد پناه خود گفتم اگرم دهد پناه خود از نقد جهان فريد را قلبى است گفتم اگرم دهد پناه خود
از فرق فلك كلاه برگيرد از روى سپهر ماه برگيرد گفتم اگرم دهد پناه خود هر دم كه زنم به آه برگيرد چون سايه مرا ز راه برگيرد گفتم اگرم دهد پناه خود سايه ز من تباه برگيرد دو جادو را گواه برگيرد گفتم اگرم دهد پناه خود جز آنكه دل از اله برگيرد صد توبه به يك گناه برگيرد گفتم اگرم دهد پناه خود وز هم لب عذرخواه برگيرد تا رسم گدا و شاه برگيرد گفتم اگرم دهد پناه خود جادو بچه ى سياه برگيرد وز صبر بسى سپاه برگيرد گفتم اگرم دهد پناه خود تا پرده ز پيشگاه برگيرد با خيل و سپه ز راه برگيرد گفتم اگرم دهد پناه خود كنجى دلم از پناه برگيرد اين قلب كه گاه گاه برگيرد گفتم اگرم دهد پناه خود
لطفا منتظر باشید ...
