گر سر اين كار دارى كار كن خلق عالم جمله مست غفلتند گر كسى را اهل بينى باز گوى چون بدانستى و ديدى خويش را گر طمع دارى وصال آفتاب گر كسى را اهل بينى باز گوى گر ز تو يك ذره باقى مانده است با منى شرك است استغفار تو گر كسى را اهل بينى باز گوى يار بيزار است از تو تا تويى گر جمال يار مي خواهى عيان گر كسى را اهل بينى باز گوى نيست پنهان آفتاب لايزال تا ابد هم از عدم هم از وجود گر كسى را اهل بينى باز گوى چند گردى گرد عالم بى خبر در درج عشق بر طاق دل است گر كسى را اهل بينى باز گوى نقطه ى توحيد با جان در ميان است چون فرو رفتى به قعر بحر جان گر كسى را اهل بينى باز گوى درس اسرار است نقش جان تو پس چه كن در لوح جان خود نگر گر كسى را اهل بينى باز گوى گر كسى را اهل بينى باز گوى ور به ترك هر دو عالم گفته اى گر كسى را اهل بينى باز گوى
ور نه اى اين كار را انكار كن مست منگر خويش را هشيار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى تا بميرى روى در ديوار كن ذره اى اين شيوه را اقرار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى خرقه و تسبيح با زنار كن پس ز استغفار استغفار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى اول از خود خويش را بيزار كن چشم در خورد جمال يار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى تو چو ذره خويش را ايار كن ديده بر دوز آنگهى ديدار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى دل سراى خلوت دلدار كن مرد دل شو جمع گرد و كار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى گرد جان برگرد و چون پرگار كن عزم خلوتخانه ى اسرار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى در نه تعليق و نه تكرار كن پس زبان در نطق گوهربار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى ورنه درج نطق را مسمار كن ذره اى منديش و چون عطار كن گر كسى را اهل بينى باز گوى
لطفا منتظر باشید ...
