منم اندر قلندرى شده فاش همه افسوس خواره و همه رند چون نيم زاهد و نيم فاسق ترك نيك و بد جهان گفته دام ديوانگى بگسترده چون نيم زاهد و نيم فاسق ساقيا چند خسبى آخر خيز بنشان از دلم غبار به مى چون نيم زاهد و نيم فاسق گر تو در معرفت شكافى موى يك سر موى بيش و كم نشود چون نيم زاهد و نيم فاسق تو چه دانى كه در نهاد كيف عاشقى خواه اوفتاده ز شوق چون نيم زاهد و نيم فاسق چه كنى زاهدى كه از سردى زاهد خام خويش بين هرگز چون نيم زاهد و نيم فاسق هست زاهد چو آن دروگر بد مرد ايار باش و هيچ مترس چون نيم زاهد و نيم فاسق من نيم خرده گير و خرده شناس دور باشيد از كسى كه مدام چون نيم زاهد و نيم فاسق چون نيم زاهد و نيم فاسق چه خبر دارى اين دم اى عطار چون نيم زاهد و نيم فاسق
در ميان جماعتى اوباش همه دردى كش و همه قلاش چون نيم زاهد و نيم فاسق كه جهان خواه باش و خواه مباش تا به دام اوفتاده عقل معاش چون نيم زاهد و نيم فاسق كه سپهرت نمي دهد خشخاش كه تويى صحن سينه را فراش چون نيم زاهد و نيم فاسق ور زبان تو هست گوهر پاش زانچه بنگاشت در ازل نقاش چون نيم زاهد و نيم فاسق آفتاب است روح يا خفاش بر سر فرش شمع همچو فراش چون نيم زاهد و نيم فاسق بجهد بيست رش ز بيم رشاش نشود پخته گر نهى در داش چون نيم زاهد و نيم فاسق كه كند سوى خود هميشه تراش كه نترسد ز مردگان نباش چون نيم زاهد و نيم فاسق كه ندارم ز خرده هيچ قماش كفر دارد نهفته ايمان فاش چون نيم زاهد و نيم فاسق از چه قومم بدانمى اى كاش تا قدم درنهى درين ره باش چون نيم زاهد و نيم فاسق
لطفا منتظر باشید ...
