نشستى در دل من چونت جويم تو با من در درون جان نشسته چو دريا گشت چشم من ز شوقت چو فردا گم نخواهى بود جاويد مرا گويى چو گم گردى مرا جوى چو دريا گشت چشم من ز شوقت چو راهت را نه سر پيداست نه پاى يقين دانم كه در دستم كم آيى چو دريا گشت چشم من ز شوقت چو در دستم نمي آيى ز يك وجه چو هر دم مي كنى صد رنگ ظاهر چو دريا گشت چشم من ز شوقت نيايى ذره اى در دست هرگز نميرم تا ابد گر درد خود را چو دريا گشت چشم من ز شوقت چو دريا گشت چشم من ز شوقت شكر ريز فريدم مى نبايد چو دريا گشت چشم من ز شوقت
دلم خون شد مگر در خونت جويم من از هر دو جهان بيرونت جويم چو دريا گشت چشم من ز شوقت پس آن بهتر بود كاكنونت جويم چو بى چونى تو آخر چونت جويم چو دريا گشت چشم من ز شوقت نه سر نه پاى چون گردونت جويم اگرچه هر زمان افزونت جويم چو دريا گشت چشم من ز شوقت از آن هر روز ديگرگونت جويم سزد گر همچو بوقلمونت جويم چو دريا گشت چشم من ز شوقت اگر هر دم به صد افسونت جويم مفرح از لب ميگونت جويم چو دريا گشت چشم من ز شوقت چگونه لل مكنونت جويم شكر از خنده ى موزونت جويم چو دريا گشت چشم من ز شوقت
لطفا منتظر باشید ...
