دوره آرامش و حاكميت امنيت دسته جمعى - تاریخ و اصول روابط بین الملل نسخه متنی

جنگ (جهانى اوّل ) و اعلام مواضع ايدئولوژيك انترناسيوناليستى ، موجب شد كـه جـنگ داخلى در روسيه انقلابى ـ ميان انقلابيون و ضد انقلاب ـ مورد حمايت قدرتهاى بزرگ غـربى قرار گيرد. اين مداخله در امور داخلى رژيم نوبنياد، سرآغاز كشمكشهاى نوين در عرصه روابـط بـيـن المللى بود؛ از جمله عدم شناسايى رژيم جديد حاكم بر روسيه از جانب دولتهاى اروپايى و آمريكا.

نـخـسـتـيـن گـام در رونـد شـنـاسـايـى حاكميت جديد در روسيه ، قرار داد (راپالو) بود. قرارداد راپـالو در جـريـان كـنـفـرانـس (جـنوا) در سال 1922 بين دولتهاى شوروى و آلمان بسته شد؛ بـديـن تـرتـيـب ، هـر چـنـد كـنـفـرانـس (جـنـوا) كـه بـراى حـل مـسـاءله غـرامـت تشكيل شده بود، نتيجه اى براى غرامت نداشت ، اما مهمترين نتيجه را براى دو دولت شـكست خورده و منزوى داشت . نمايندگان شوروى و آلمان در دهكده اى به نام (راپالو) در خـاك سـوئيـس ، پيمان دوستى امضا كردند و به ادعاهاى كشورهاى متبوع خود نسبت به هم پايان دادنـد. اثـر بـلافـصل اين پيمان كه بنا به ضرورتهاى عينى و سودمنديهاى آن براى طرفين امـضـا شـد، شـنـاسـايـى رژيـم سـوسـيـاليـسـتـى شـوروى از جـانـب يـك دولت اروپـايـى بود.(54) دولت اتـحـاد شـوروى ، پـس از انـعـقـاد قـرارداد (ريـگـا) ـ كـه بـر اسـاس آن شـوروى اسـتـقـلال فـنـلانـد و دولتـهـاى مالت و لهستان را به رسميت شناخت ـ و قرارداد (راپالو)، باب مـذاكـره با كشورهاى اروپايى را بطور جداگانه گشود. كشورهاى اروپايى كه به حقيقت دوام رژيـم جـديد پى برده بودند و وضع بد اقتصادى آنها نيز ايجاب مى كرد كه بازارهاى تازه اى پـيـدا كـنـند، علاقه خود را به برقرارى روابط با اتحاد شوروى اعلام كردند. حتّى وضع بـد اقـتـصادى اين كشورها، آنها را در برقرارى رابطه تجارى با شوروى به رقابت كشانيد. ابتدا دولتهاى ايتاليا، انگلستان و فرانسه در سالهاى 1923 و 1924، شوروى را به رسميت شناخته و آنگاه دولتهاى نروژ، اتريش ، يونان ، سوئد، دانمارك ، چين و آلبانى ، گوى سبقت را از يـكـديـگـر ربـوده و بـه شـنـاسـايـى شـوروى اقـدام كـردند. تنها ايالات متحده آمريكا، از شناسايى دولت شوروى تا سال 1933 خوددارى ورزيد.(55)

دوره آرامش و حاكميت امنيت دسته جمعى

آرامترين دوره در نيمه نخست قرن بيستم ، دوره 1925 تا 1929 مى باشد. ويژگى اين سالها، تـوافـق هـمـگـانى بر حل مشكلات و اختلافات از طريق راههاى مسالمت آميز و تحقق ايده امنيت دسته جمعى بود؛ امنيتى كه جامعه ملل بر اساس آن ، بنا شده بود. قراردادهاى (لوكارنو) و (بريان ـ كلوگ )، در اين راستا، تنظيم و تصويب شدند.

معاهدات لوكارنو

پـس از آنـكـه بـرخـى اخـتـلافـات بـا تـدابـيـر مـسـالمـت آمـيـز و بـه دور از خـشـونـت حـل گـرديـد، زمـيـنـه هـاى مـسـاعـدى فـراهـم شـد تا عمده ترين اختلاف يعنى مناقشات مرزى بين دولتـهـاى آلمـان و فـرانـسـه ، بـا مـذاكـره و حـصـول تـوافـق ، حـل و فـصـل شـود. عـلاوه بـر تـجـربـه هـاى پـيشين و نمودار شدن واقعيات زندگى سياسى و اقـتـصـادى كـه از طريق همبستگى و تفاهم ، امكان تداوم داشت ، ظهور رهبران صلح دوست نيز به كـمـك رونـد آرامـش طـلبـى شتافت ؛ رهبرانى چون (اريستيد بريان ) از فرانسه و (اشترزمن ) از آلمان كه در صدد بودند بيش از تقابل ، به تفاهم روى خوش نشان دهند.

مـعـاهـدات لوكـارنـو در سال 1925 در دهكده اى به همين نام در سوئيس ، بين دولتهاى انگليس ، آلمـان ،