تاریخ و اصول روابط بین الملل نسخه متنی

مـستعمراتى انگلستان ، شرايط مناسبى را براى اين گونه اتحادها فراهم ساخت . بـعـلاوه ، تـمـايـلات هـيتلر در سال 1934، يك خطر جدى براى وعده هاى پيشين موسولينى به مـلت ايـتـاليـا مـحـسـوب مـى شـد. در ايـن سـال ، طـرفـداران هـيـتـلر در اتـريـش ، مـوجـب قـتـل (دلفـوس )، نـخـسـت وزيـر سـوسـيال مسيحى آن كشور، شدند. نازيها طى شورشى ، هدف اساسى خود را تحقق رؤ ياى ديرينه (آنشلوس ) اعلام كردند و هيتلر از آن حمايت كرد. در صورت عملى شدن اين آرمان ، دولت ايتاليا در مرزهاى خود با دولتى بزرگ از ژرمن تبارها مواجه مى شد كه تمايلات توسعه طلبانه اش ، ممكن بود دامن ايتاليا را نيز بگيرد. از اين رو، بستر و شرايط مساعد و مناسبى براى ايجاد جبهه استرزا به وجود آمده بود.(80) شـايـد تفاوتى بين سرانجام پيمان چهار جانبه و جبهه استرزا نتوان مشاهده كرد. اين پيمان با دو اقـدام ، يـكـى از سوى انگلستان و ديگرى از جانب ايتاليا، با شكست رو به رو شد. محافظه كـاران حـاكـم بـر انـگـلستان كه سياست مماشات و مدارا را با دولتهاى متجاوز در پيش گرفته بودند، وارد مذاكره با رهبران آلمان جهت تحديد نيروى دريايى آلمان شدند. مذاكرات انگلستان و آلمـان كـه از چـهارم ژوئن 1935 شروع شد در تاريخ هجده همين ماه به نتيجه رسيد. دو كشور توافق كردند كه نيروى دريايى آلمان در حد 35 درصد ناوگان دريايى انگلستان محدود شود، هـر چـنـد زيـر دريـاييهاى دو كشور مى توانست در حد مساوى قرار گيرد. اين امر، بر سياستهاى هـيـتـلر مبنى بر لغو معاهده ورساى و تجديد نظر در قراردادهاى بين المللى ، صحه مى گذاشت كه سرانجام آن نيز در تعارض با مفاد جبهه استرزا بود.(81) اقدام دولت ايتاليا در حـمـله بـه اتـيـوپـى (حـبـشـه )، نـيـز مـتـضـمـن نـقـض پـيـمـان اسـتـرزا بـود كـه در زيـر بـه تفصيل خواهد آمد.

حـمـله بـه حـبـشـه (اتـيـوپـى ) 1935: لشـكـر كـشـى ايـتـاليـا بـه حـبـشـه در سـال 1935؛ بـا مـلاحـظـه زمـيـنـه هـاى مـنـاسـبـى انـجـام گـرفـت . مـوسـوليـنـى بـراى نـيـل بـه مـطـامـع مستعمراتى خود، امتيازاتى از فرانسه و انگلستان گرفته بود و در مذاكرات (پـيـر لاوال )، وزيـر خـارجـه فـرانـسـه ، بـا مـوسـوليـنـى ، مـخـالفـتـى بـا اشغال و تصرف اتيوپى توسط ايتاليا مشاهده نشده بود؛ چنانچه اين رويه ، سياستهاى هيتلر را نـيـز بـه مـوفـقيت مقرون ساخته بود و موسولينى احساس مى كرد كه هر چه زودتر بايد از نـمـد، كـلاهـى ساخت . بعلاوه ، مى توان به صنعت نوپاى ايتاليا اشاره كرد كه با برداشتى جـبـرگـرايـانـه ، مـسـتـلزم سـيـاسـتـهـاى امـپـريـاليـسـتـى بـوده اسـت . پـويـايـى صـنـعـتى در مـراحل نخستين خود، نياز به صدور سرمايه و كالا و دستيابى آسان و مداوم به مواد خام ارزان و بازار فروش محصولات صنعتى دارد. چنين نيازمنديهايى تنها از طريق داشتن مستعمرات برطرف مـى شـد. در راسـتـاى چـنـيـن نـگـرشـى ، حـمـله بـه اتـيـوپـى انـجـام گرفت . البته برخى از تحليلگران به ماجراجوييهاى يك رهبر كاريزماتيك در يك نظام توتاليتر اشاره مى كنند. اين رهـبـر بـراى حـفـظ اطـاعـت پـيـروان و در صـحـنـه نـگـه داشتن آنها، هر روز به ماجرايى جديد و پـرمخاطره دست مى زد تا بهانه اى گردد كه پيروانش همچون پروانه به دور اين شمع حلقه زنـنـد.(82) روى هـم رفـتـه ، عـمـليـات نـظـامـى ايـتـاليـا بـا در نـظـر گـرفـتـن عوامل و جنبه هاى مختلفى به مرحله اجرا درآمد.

بـهـانـه لازم ، از قـبـل مـهـيـا شده بود. در سال 1934، طى يك برخورد مرزى بين سربازان دو كـشـور در نـاحـيه (اووال اووال )، در مرز سومالى لند ـ به عنوان مستعمره ايتاليا ـ و اتيوپى ، حـدود شـصـت نـفـر از سربازان ايتاليايى از پاى درآمدند. قواى نظامى ايتاليا به تدريج از طـريق درياى مديترانه به خاك اتيوپى اعزام شدند و نفوذ در خاك اتيوپى را آغاز كردند. اين عمل توانست احساسات ناسيوناليستى داخلى ايتاليا را ارضا نموده و خاطره تلخ شكست ايتاليا در سـال 1896 در جـنگ (آدوا) در مورد تصرف اتيوپى را جبران كند. جنگ بدون اعلان رسمى در سـال 1935 آغـاز شـد و سـال بـعـد، آديـس آبـابـا، پـايـتـخـت اتيوپى ، به تصرف درآمد. با فـروپـاشـى حـكـومـت (هـايـله سـلاسـى )، امـپـراتـور حـبـشـه ، ويـكـتـور امـانـوئل سوم به عنوان پادشاه ايتاليا و امپراتور حبشه معرفى گرديد.(83) بدين سـان ، يـك قـدرت مـعـظـم بـدون اعـتـنـا بـه مـيـثـاق جـامـعـه مـلل و خـواسـت جـامـعـه جـهـانـى ، بـه تـجـاوز و اشـغـال يـك كـشـور مستقل اقدام كرد؛ اقدامى كه پيامدهاى قابل ملاحظه اى داشت كه شمه اى