ترجمه الغدیر جلد 21

ام حكيم دختر قارط، زن عبدالله در كشته شدن دو پسرش، آنچنان آسيمه سر و بيخود شده بود كه ديگر گوش به اخبار قتل فرزندانش نمى داد و پيوسته در مراسم مى گرديد و درباره فرزندانش اين ابيات را زمزمه مى كرد:

" - اى كسى كه فرزندان مرا ديده اى، فرزندانى كه همچون دو مرواريد بر خاسته از صدف بودند.
- اى كسانى كه از دو فرزند من سراغى داريد، فرزندى كه گوش و دل من
بودند، اينك دلم بتنگ آمده است.
- اى كسانى كه فرزندان دلبند همچون پى و استخوانم را كه از من گرفته اند، ديده ايد.
- اخبار درندگى بسر را به من گفتند، لكن من آنرا دروغ پنداشتم و باور نكردم.
- تا بدانجا كه مردانى را كه بوى شرف به مشامشان رسيده، ديدم و اين سخن را گفتند.
- اينك بسر را كه سزاوار هر نفرينى مى دانم و او و همه يارانش تبهكارند.
- چه كسى اين مادر دلداده و سرگشته را، به دو فرزندش كه چندى است از دست داده، برساند؟ ".

نقل كرده اند: حادثه كشتن اين دو كودك را به دست بسر، كه به على عليه السلام اطلاع دادند، ناله بلندى سر داد و از خدا خواست كه لعنت خود را شامل او كند.

فرمود: خدايا نعمت دين را از او بگير و از دنيا مبر، مگر آنكه عقل را از او گرفته باشى. اين دعا مستجاب شد و او عقل خود را باخت و پيوسته هذيان مى گفت و شمشيرى چوبين بدست مى گرفت و خيك دميده اى در جلو داشت كه بر آن آنقدر
مى كوفت كه خسته مى شد ".