لطفا منتظر باشید ...
دو تن حضرمى و كشته شدن آنها به گناه تشيع
" نسابه ابو جعفر محمد بن حبيب بغدادى " متوفى 245 در كتاب خود بنام " المحبر " ص 479 نقل كرده است: " زياد بن ابيه، مسلم بن زيمر و عبدالله بن نجى را - كه هر دو حضر مى بودند - در كوفه بر بالاى خانه شان بردار كشيد و چند روز به همان حال بالاى دار ماندند و گناهشان اين بود كه هر دو شيعه بودند.اين امر به فرمان معاويه صورت گرفت و حسسين بن على رضى الله عنهما در نامه خود به معاويه در اين مورد نوشت: آيا تو نبود كه حجر و آن دو نفر حضر مى را - كه پسر سميه درباره آنها بر تو نوشت كه اينان بر آيين على و فرمانبر او باشد او را بكش و نابود گردان؟ و او هم آنها را كشت و فرمان ترا امتثال كرد.
آيين على و آيين پسر عمويش، همان دينى كه پدرت بر آن تمثل مى كرد و آنرا بيان مى نمود، و تو در جايگاه او نشسته اى. و هر گاه اين آيين نبود بزرگترين شرف تو و پدرت اين مى بود كه هر سال دوبار بايد كوچ مى كرديد و بواسطه ما خاندان بود كه خداوند مشقت آن دو رحلت، را از شما برداشت ".
" امينى " مى نويسد: اى پيروان دين خدا، با من بيائيد، و ببينيد كه آيا
گرويدن به دين و ايمان على - سلام الله عليه - چيزى است كه خون مسلمانى را مباح كند و مثله و شكنجه را كه در شريعت مطهر، حتى در مورد سگ گزنده حرام شده، موجب گردد؟
نه مگر دين " على " عليه السلام همان دين " محمد " صلى الله عليه و اله است كه خداوند گرفته است؟ آرى حقيقت اين است، اما " معاويه " از اين دين استوار روى برتافته و هيچ و زنى بر آن قائل نگرديده است و از هتك حرمت و اهانت و جسارت به آن هرگز درنگ نكرده است.
