ترجمه الغدیر جلد 21

" عباد الرحمن الذين يمشون فى الارض هونا " تا آنجا كه فرمايد: " و لا يقتلون النفس التى حرم الله الا بالحق و لا يزنون و من يفعل ذلك يلق اثاما "بندگان خدا آنها يند كه در روى زمين بفروتنى و نرمى راه مى روند... و نمى كشند نفسى را كه خدا حرام كرده مگر بحق. و زنا نمى كنند و هر كه اين كار ناشايسته را مى كند، عقوبت خدا را مى يابد - فرقان: 68".

آيا براى " معاويه "، اين روايتى كه خودش از رسول الله صلى الله عليه و اله نقل كرد كه:

" هر گناهى را اميد است كه خداى ببخشايد، مگر كسى را كه كافر بميرد، يا مومنى را عمدا بقتل برساند " بس نيست؟ " مسند " احمد 96:4".

آيا او با دست پليد خود به مولا امير المومنين عليه السلام ضمن نامه اى ننوشت كه: من از رسول الله صلى الله عليه و اله شنيدم كه مى فرمود: هر گاه ساكنان صنعا و عدن همگى بر كشتن يك فرد از مسلمانان جمع شوند، خداوند همه آنها را به آتش سر نگون مى كند؟ ".

نه مگر " ابن عمر " روايت كرده كه پيغمبر صلى الله عليه و آله فرموده است: " مادام كه دست مو من به خون حرامى آلوده نشده، اميد است كه دينش را نگاه دارد "؟.

نه مگر " براء بن عازب " از پيغمبر صلى الله عليه و اله نقل كرده است: " در پيشگاه خدا، نابودى جهان از كشتن يك مومن بغير حق سبكتر است "؟ اين روايت را " ابن ماجه " و " بيهقى " روايت كرده اند و " اصفهانى " اين عبارت را اضافه مى كند:

" هر گاه ساكنان آسمانها و زمين در قتل يك مومن شركت كنند، خدا همه آنها را به آتش مى برد ".

و در روايت ديگرى كه " بريده " از پيغمبر صلى الله عليه و اله نقل كرده، آمده است:

" در پيشگاه خدا، قتل مومن نابود دنيا بزرگتر است ".

و در حديثى كه از طريق " ابو هريره " رسيده آمده است: " هرگاه ساكنان آسمانها و زمين در ريختن خون مومنى شركت كنند، خدا همه آنها را به آتش
مى افكند ".

و در حديثى از " ابن عباس " آمده: " هرگاه اهل آسمانها و زمين در قتل يك شخص شركت كنند، خداوند همگى را گرفتار عذاب مى كند، مگر آنكه مشيت ديگرى داشته باشد ".

و در حديث مرفوع ديگرى از " ابو بكر ": " هر گاه ساكنان آسمانها و زمين بر قتل مسلمانى جمع شوند، خداوند همگى را به رويشان به آتش مى افكند ".

باز در حديث مرفوع از " ابن عباس " آمده است: " بدترين مردم در پيشگاه خدا، كسى است كه در حرم كافر شود و در اسلام سنت جاهليت را بجويد و خون يك نفر را بخواهد بغير حق ريخته شود " - صحيح بخارى و سنن بيهقى 27:8.