در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ مگر آن گروه از مشركان كه با آنان پيمان بسته‏ايد و از عمل به پيمان چيزى كم نكرده‏اند و از كسانى كه بر ضد شما هستند پشتيبانى ننموده‏اند، با اين گروه تا آخر وقت پيمان، وفادار باشيد، خداوند پرهيزكاران را دوست مي‏دارد».

5. «فَإِذا انْسَلَخَ الأَشْهُرُ الحُرُمُ فَاقْتُلُوا المُشْرِكِـينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ وَخُذُوهُمْ وَاحْصُرُوهُمْ وَاقْعُدُوا لَهُمْ كُلَّ مَرْصَدٍ فَإِنْ تابُوا وَأَقامُوا الصَّلوةَ وَآتُوا الزَّكوةَ فَخَلُّوا سَبِـيلَهُمْ اِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحِـيمٌ؛

هر وقت ماه‏هاى حرام سپرى گرديد مشركان را در هر نقطه‏اى جستيد، بكشيد و بگيريد و محاصره كنيد و در هر كمين‏گاه براى دستگيرى آنان بنشينيد، هرگاه توبه كردند و نماز گزاردند و زكات پرداختند، آنان را رها كنيد؛ زيرا خداوند بخشنده و مهربان است».

وقتى دولت جوان اسلام پايه‏گذارى گرديد؛ پيامبر گرامى براى تثبيت موقعيت حكومت جوان خود، با قبايلى پيمان بست. آنها بر دو دسته بودند:

1. گروهى علاقه‏مند و وفادار به پيمان؛

2. گروهى ناكث و پيمان شكن.

در اين قطع‏نامه از آن گروه رفع امان گرديده و جان و مال آنان بي‏ارزش شمرده شده، كه به پيمان‏هاى خود وفادار نبودند و در هر فرصت مناسبى، از پشت خنجر مي‏زدند. اين حقيقت از مجموع آيات شانزده گانه سوره به‏خوبى روشن مي‏گردد. اكنون جمله‏هايى كه گروه وفادار را از گروه ناكث و پيمان شكن جدا مي‏سازد: «إِلاّ الَّذِينَ عاهَدْتُمْ مِنَ المُشْرِكِـينَ ثُمَّ لَمْ يَنْقُصُوكُمْ شَيْئاً وَلَمْ يُظاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَداً فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ».

در آيه هفتم ـ كه بعدا به تفسير آن خواهيم پرداخت ـ چنين مي‏فرمايد:

«إِلاّ الَّذِينَ عاهَدْتُمْ عِنْدَ المَسْجِدِ الحَرامِ فَما اسْتَقامُوا لَكُمْ فَاسْتَقِـيمُوا لَهُمْ؛

مگر افرادى كه با آنان نزد مسجدالحرام پيمان بستيد، تا آنان وفادار هستند