در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ طاغيان را بخرند و اين گونه استعمار و استحمار تاكنون در برخى از كليساها و كنيسه‏ها رواج دارد.

2. بازيچه قراردادن احكام خدا. گاهى براى تقرّب به دربار ملوك و امرا، حلال خدا را حرام و حرام او را حلال مي‏كردند. اساسا يكى از تعاليم سرى رهبانيت، مسامحه با شاهان و مقتدران است كه خطاهاى آنها را درباره ازدواج‏هاى نامشروع ناديده بگيرند و گاهى گام را فراتر نهاده، بسيارى از محرمات را براى امرا و پيشخدمتانشان حلال مي‏نمودند و به همين منظور مبالغى پول مي‏گرفتند و به عقيده مفسران، آيه زير ناظر به‏همين مطلب است:

«قُلْ مَنْ أَنْزَلَ الكِتابَ الَّذِى جاءَ بِهِ مُوسى نُوراً وَهُدى لِلنّاسِ تَجْعَلُونَهُ قَراطِـيسَ تُبْدُونَها وَتُخْفُونَ كَثِـيراً؛1

بگو: كتابى را كه نور و هدايت بود و موسى آن را آورد، چه كسى نازل كرد؟ شما آن كتاب را، جزوه‏ها نموده، برخى را نشان مي‏دهيد و بسيارى را پنهان مي‏داريد».

3. رشوه‏گيرى براى ابطال حقوق. اين مطلب يكى ديگر از جرايم مسلّم كنيسه‏هاست و به‏قدرى دامنه آن وسيع بود، كه گاهى برخى از منافقان صدر اسلام كه با يهوديان نزاعى پيدا مي‏كردند، نزاع و دعوا را به محاكم قضايى يهود مي‏بردند؛ زيرا مي‏دانستند كه آنان، به‏وسيله رشوه گرفتن به همه گونه مساعدت حاضرند. از اين نظر در قرآن، نهى صريح وارد شد كه، مسلمانان حق ندارند با وجود محاكم عدل، در محاكم جور و طاغوت طرح دعوا كنند.

اكنون شما ملاحظه كنيد، گروهى كه بزرگان و زمامداران آنان در اين پايه از صلاح و فلاح باشند سرانجام آنها به كجا مي‏انجامد.

يكى ديگر از راه‏هاى جمع‏آورى ثروت، رباخوارى بود. البته اين خصيصه مال تمام ملت يهود بود و اختصاصى به «احبار» آنها نداشته است، چنان‏كه آيات قرآن بر اين

1. انعام(6) آيه 91.