در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ با پيامبر همراه بود و آنى از او جدا نبوده است، بنابراين، نزول سكينه در اين موقع گواه بر آن است كه اين سكينه بر ابوبكر نازل گرديده‏است.

پاسخ

اين استدلال با خود قرآن مناقض است؛ زيرا قرآن در دو مورد1 تصريح مي‏كند كه در جنگ‏هاى حنين و حديبيه بر پيامبر سكينه نازل گرديده است و اين طمأنينه خاطر در شرايط مخصوصى بوده، چنان‏كه مي‏فرمايد: «ثُمَّ أَنْزَلَ اللّهُ سَكِـينَتَهُ عَلى رَسُولِهِ وَعَلَى المُـؤْمِنِـينَ2» و در سوره فتح، آيه 26، همين جمله نيز تكرار شده است.

گاهى گفته مي‏شود، پيامبر اكرم در غار تزلزلى نداشت، ولى در غزوه حنين و صلح حديبيه مضطرب شد از اين جهت نمي‏توان اين دو مورد را به‏هم قياس نمود؛ ولى اين گفتار، علاوه بر اين‏كه اصل استدلال را از بين مي‏برد (استدلال سابق اين بود كه سكينه پيوسته با پيامبر بوده و لازمه آن اين است كه در هيچ مورد معينى، سكينه بر او نازل نگردد در صورتى كه، به تصريح مستدل، در دو مورد سكينه بر حضرتش نازل گرديده است) اساس صحيحى ندارد؛ زيرا در آيات مربوط به سرگذشت حنين و حديبيه كوچك‏ترين اشاره‏اى به اضطراب پيامبر نيست و ما نمي‏دانيم كه مستدل از كجا چنين مطلبى را به پيامبر نسبت داده است!

نظر ما در تفسير آيه

مطالعه خود آيه آشكارا مي‏رساند كه، مركز نزول اين رحمت خود پيامبر بوده، حالا آيا هم‏سفر او سهمى در اين باره داشته است يا نه، بايد آن را از جاى ديگر به دست آورد و خود آيه از بيان آن ساكت است. اكنون گواه‏هاى قابل ملاحظه:

1. منظور خدا از بازگو نمودن داستان غار ثور، يادآورى مؤمنان است كه از

1. اين دو مورد، يكى مربوط به غزوه حنين است و ديگرى مربوط به صلح حديبيه.

2. توبه(9) آيه 26.