در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ مي‏دهد كه مردم را به كارهاى نيك و سودمند دعوت كنند و از ارتكاب عمل‏هاى زشت و زيان‏آور بازدارند و جمعيتى را رستگار و نيك فرجام مي‏داند كه اين دو عامل درميان آنان حكمفرما باشد:

«وَلْتَكُنْ مِنْـكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلى الخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ المُنْـكَرِ وَأُولـئِكَ هُمُ المُفْلِحُونَ؛1

بايد دسته‏اى از شما قيام كنند و مردم را به كارهاى نيك بخوانند و از منكر باز بدارند و چنين جمعيتى سعادتمند و ديگران نيز از سعادت آنها برخوردارند».

قرآن سعادت اجتماع را در پرتو حكومت چهار عامل مي‏داند و معتقد است پس از ايمان به خدا و اعمال صالح، سومين عامل، همان امر به معروف و نهى از منكر است و اين مطلب را در سوره والعصر، با اين جمله ادا فرموده است: «وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ؛ پيروى از حق را به يكديگر سفارش مي‏كنند». همان‏گونه كه عامل چهارم را، توصيه به صبر و استقامت مي‏داند آن‏جا كه مي‏فرمايد: «وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ».

اسلام معتقد است سعادت جامعه براساس مبارزه با فساد و جلوگيرى از عمل‏هاى ناشايست استوار است. و در جامعه‏هاى اسلامى بايد پند و اندرز و اعمال قدرت در برابر سيل بنيان كن فساد، در سرلوحه برنامه آنها قرار گيرد:

«كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنّاسِ تَأْمُرُونَ بِالمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ المُنْكَرِ؛2

شما، در صورتى بهترين جمعيت هستيد كه در مبارزه با فساد از پاى ننشينيد و در هدايت مردم و تشويق آنهاكوشا باشيد».

1. آل عمران(3) آيه 104.

2. آل عمران(3) آيه 110.