در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ روانه سازد. خود قرآن فقط به پيامبر اكرم دستور پرهيز از منافقين را داده است:

«هُمُ العَدُوُّ فَاحْذَرْهُمْ قاتَلَهُمُ اللّهُ أَنّى يُـؤْفَكُونَ؛

آنها دشمنانند. از آنها پرهيز كن خدا نابودشان سازد، به كجا مي‏روند!».

ولى اسلام در برابر اين گروه كارشكن و مزدور، راه مبارزه منفى را پيش مي‏گيرد و مسلمانان را موظف كرده كه با منافقين با كمال خشونت و غلظت رفتار نمايند، روى خوش به آنها نشان ندهند و معاشرت خود را با ايشان قطع نمايند، اين دستور از آيه «جاهِدِ الكُفّارَ وَالمُنافِقِـينَ وَاغْلُظْ عَلَيْـهِمْ؛ با كافران و منافقان نبرد كن و بر آنها سخت‏گيرى بنما»، استفاده مي‏شود.

معناى مجاهدت در آيه چيست؟

خشونت و غلظت، راه مؤثرى است براى كوبيدن اقليت مفسد در برابر اكثريت متّفق. چه بسا براثر فشار، روح توبه و اصلاح در آنها پديد آيد و جز اين راه ديگرى نيست، زيرا كشتن منافق متظاهر به اسلام، شرعا صحيح و جايز نيست بنابراين، معناى مجاهدت در آيه «جاهد الكفار و المنافقين» همان كوشش در اصلاح و خنثى نمودن كارهاى منافقين است و در قرآن لفظ مزبور در همين معنا نيز به كار رفته است:

«وَالَّذِينَ جاهَـدُوا فِـينا لَنَهْدِيَـنَّهُمْ سُبُلَنا؛1

كسانى كه در راه رسيدن به ما كوشش كنند آنها را به راه‏هاى خود راهنمايى مي‏كنيم».

و اين نوع مبارزه از چهره درهم كشيدن تا آخرين مراحل تنفر و ابراز انزجار، در صدر اسلام، عكس‏العمل خوبى داشت و گاهى سبب مي‏شد كه دسته‏اى از آنها از فعاليت‏هاى ضد دينى خود دست كشيده و به مسلمانان بپيوندند.

1. عنكبوت(29) آيه 69.