در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ تقديرى از اوست، حتى شايسته است پس از دفن و يا در مواقع ديگر، سرخاك مرده رفت و از او با طلب آمرزش ياد نمود.

اين احترامات براى مؤمن است، ولى منافق چنين احترامى را ندارد؛ زيرا رابطه او از جامعه اسلامى بريده است و هرگز نبايد بر جنازه او نماز گزارد و كنار قبر او براى طلب مغفرت توقف نمود، چنان‏كه در آيه هشتادوچهارم اين چنين دستور مي‏دهد:

«وَلا تُصَلِّ عَلى أَحَدٍ مِنْهُمْ ماتَ أَبَداً وَلا تَقُمْ عَلى قَبْرِهِ؛

بر هيچ يك از آنها كه بميرند هرگز نماز مگزار و كنار قبر آنها توقف مكن».

از اين آيه استفاده مي‏شود كه رسم پيامبر اين بوده است كنار قبر مسلمانان توقف مي‏كرد و در حقّ آنها دعا مي‏نمود. از آن‏جا كه منافقان شايسته چنين احترامى نبودند، قرآن پيامبر را از انجام دادن چنين احترامى در حقشان جلوگيرى نموده است.

آيا زيارت قبور مسلمانان مستحب است؟!

پيش از همه، متن خود اين آيه گواه محكم بر استحباب آن است؛ زيرا توقف پيامبر كنار قبر مسلمانان ناچار روى دستورى بوده كه از پروردگار جهان به او رسيده بود و به لحاظ اهميت، در حقّ منافقان ممنوع گرديد.

ممكن است تصور شود اين آيه دلالت دارد كه پيامبر فقط پس از دفن از آنها ياد مي‏كرد ولى آيا در مواقع ديگر نيز از ايشان ياد مي‏نمود و مستقيما به زيارتشان مي‏رفت از اين آيه استفاده نمي‏شود.

ولى پاسخ اين سخن روشن است؛ زيرا اگر به زعم گروهى كه زيارت قبور انبيا و امامان و مسلمين را بدعت و شرك مي‏شمرند، زيارت قبر مسلمانان يا بزرگان اسلام و توقف در كنار قبر آنها براى طلب مغفرت و غيره بدعت و شرك باشد، در اين هنگام، حال دفن با غيرآن فرقى نخواهد داشت؛ زيرا شرك مطلقا حرام است و حتى يك آن هم جايز نيست.

علاوه برآيه، روايات زيادى بر استحباب زيارت قبر پيامبر اكرم و ساير مسلمانان