در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ شد كه من نيز مي‏توانم قرآنى نظير قرآن محمّد صلّى الله عليه وآله بياورم. قرآن درباره او چنين يادآور مي‏شود: «وَمَنْ قالَ سَأُنْزِلُ مِثْلَ ما أَنْزَلَ اللّهُ؛ گفت: به زودى قرآنى مانند قرآن محمّد صلّى الله عليه وآله نازل خواهم كرد»، و پيامبراكرم در روز فتح مكه خون چند نفر را مباح كرد. يكى از آنها همان شخص بود. آن‏گاه به‏خاطر شفاعت عثمان، توبه او را پذيرفت و بار ديگر در عداد مسلمانان قرار گرفت.

2. حاطب بن ابى بلتعه. او در رديف مبارزان جنگ بدر بود، ولى براى مشركان جاسوسى مي‏كرده و نامه‏اى از مدينه به مكيان نوشت و آمادگى پيامبر را براى فتح مكه گزارش داد و آن را به‏وسيله زنى فرستاد و پيامبر على عليه‏ السلام را مأمور ساخت كه اين زن را از نيمه راه برگرداند و نامه را از او بگيرد. آيا اين عمل با عدالت و پاكى مي‏سازد و قرآن درباره او مي‏فرمايد:

«يا أَيُّها الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّى وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِـياءَ؛1

اى افراد با ايمان، دشمنان من و خودتان را دوست خود قرار ندهيد».

3. عبيداللّه‏ بن جحش. از مسلمانان مكه است و پس از مهاجرت به حبشه از دين اسلام دست كشيد و نصرانى شد.

4. حكم بن عاص. از تابعين «بإحسان» است كه به‏خاطر كارهاى زشتى كه انجام مي‏داد رسول خدا او را به مكه تبعيد نمود.

5. وليد بن عقبه. از تابعين مزبور است و قرآن صريحا او را در سوره حجرات «فاسق» ناميد و در زمان استاندارى خود در كوفه، از جانب عثمان نماز صبح را در حالت مستى چهار ركعت خواند و سپس از آن‏جا به مدينه فرا خوانده شد و حدّ شراب بر او جارى گرديد.

6. حرقوص بن زهير. رئيس خوارج كه در تقسيم غنايم به پيامبر اعتراض كرد و پيامبر از آينده خطرناك اين مرد خبر داد.

خلاصه با وجود اين افراد ناصالح در ميان منافقين و تابعين از مهاجر و انصار،

1. ممتحنه(60) آيه 1.